How long, longing for Your union,
shall my eyelashes unleash floods of tears?
Will the night of separation ever come to an end?
You whose arrow targets the heart of lovers
A crowd rapt in You and You absent from the crowd
I went to the door of the devout and pious
saw one and all genuflect and prostrate before Your face
I am a monk in tavern, a worshipper in monastery
At times a hermit in convent, at times a dweller in mosque
I seek You house to house
When contenders pursued every affair
the ascetic set off to mosque and I to wine-seller’s
I sought Love and he sought the face of Beloved
The hajj pilgrim sought the Kaaba and I sought the Visit
He seeks the house and I seek the owner
Every door I knock You own the abode
Everywhere I go You are light of the refuge
You are the Beloved of the Soul in temple and monastery
You are my intended in the Kaaba and the temple
The Kaaba and idol-temple my subterfuge
Nightingale saw traces of that rose in the grassland
Moth entered the flame and saw secrets revealed
The mystic saw Your image in the young and the old
The Beloved’s reflection manifests everywhere
I am a lunatic going door to door
The sage follows Your path with laws of reason
The lunatic seeks Your creed outside all
Who may smell the blossom in this garden?
Everyone praises You in a different tongue
nightingale in ghazal and pigeon in song
Baha’i’s heart is torn in Your sorrow
Though he is a rebel, he is among Your retainers
He hopes for Your glancing attention
imagines offences in the hope of Your bounty—
a supreme apology for sin.
تاکی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
خواهد به سر آید، شب هجران تو یانه؟
ای تیر غمت را دل عشاق نشانه
جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه
رفتم به در صومعهٔ عابد و زاهد
دیدم همه را پیش رخت راکع و ساجد
در میکده رهبانم و در صومعه عابد
گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد
یعنی که تو را میطلبم خانه به خانه
روزی که برفتند حریفان پی هر کار
زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار
من یار طلب کردم و او جلوهگه یار
حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار
او خانه همی جوید و من صاحب خانه
هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو
هر جا که روم پرتو کاشانه تویی تو
در میکده و دیر که جانانه تویی تو
مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو
مقصود تویی کعبه و بتخانه بهانه
بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید
پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید
عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید
یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید
دیوانه منم من که روم خانه به خانه
عاقل به قوانین خرد راه تو پوید
دیوانه برون از همه آیین تو جوید
تا غنچهٔ بشکفتهٔ این باغ که بوید
هر کس به زبانی صفت حمد تو گوید
بلبل به غزلخوانی و قمری به ترانه
بیچاره بهائی که دلش زار غم توست
هر چند که عاصی است ز خیل خدم توست
امید وی از عاطفت دم به دم توست
تقصیر خیالی به امید کرم توست
یعنی که گنه را به از این نیست بهانه