Mystery House
I came to this house accidentally.
How long do I play hide and seek,
break the lying mirror,
and hate my shiny skin?
When I bind my bosom inside this silk dress,
my bones crush, and my heart breaks.
Sometimes I pinch myself to feel the pain.
I hear my heart beating,
I can taste my tears.
In this mystery house of rainbows,
fire and ice live as one.
I dream
of a baritone voice someday
and to stop the tears racing down my cheeks.
I dream
of a joyful day to come
when the hills will meet the valleys.
Then, with no fear of amma,
I will remove Ammu’s picture
and unveil Appu’s.
With permanent ink, I will sign the name Appu.
I dream
of a glorious morning to arrive
and to wake up to amma calling
in her honey-dipped voice
“Appu, Appu.”[1]
Reading a Woman
My dinner is secure tonight…
Do you know why?
I have high hopes for her poems…
I could smell fish in them
she won’t forget to make me fish for dinner,
this much I know.
Although she is choking in her binding bra
I am hopeful
those cat-eyed jugs are mine tonight.
She adorns her library with
Sylvia Plath and Virginia Woolf
But I am hopeful
she just started to roam for a room of her own.
I am hopeful
it will take another hundred years
before she becomes a “phenomenal woman.”
I am petrified
when she reaches for the sky and touches the rainbow,
You know why we are the ones
becoming Buddha, Christ, Yathi, or Osho.
Rightfully so, don’t you think?
So, woman,
I will read your racy words
and hug them for now.
Freedom
Some poets say,
Flying is freedom
Not walking.
So, I tried
To be a bird,
a black Beatle, or maybe a cloud.
At last,
I went on an airplane, silver-winged,
air-conditioned inside, windows closed,
seatbelt tied, I sat not moving,
I flew higher than birds, vultures, and clouds
but… where is freedom?
When I landed
I saw
the harvest-ready paddy fields
were still there.
Then,
a few birds, rice spikes on their beaks,
flew over me.
Change of Color
Eyes closed, I meditated all day
praying for nightfall.
When it arrived,
I drank the black until I bloomed.
A white Nishagandhi[2]was born.
Moonlight, till then disgusted
and kept away from me,
came hugging and kissing.
She even made a birth certificate for me.
Our caste was the same in it!
When Grief Becomes a Poem
Sorrow is a plant.
Life blooms on its branches,
smelling like a lost paradise.
The mad woman sitting
at the banks of Ganges River
smells the same.
It only blossoms
when language has no limits,
love and loss are mixed in equal parts.
Only then does it smell the same,
a rare scent!
[1] Amma: Mother
Ammu: a girl’s name in India
Appu: a boy’s name in India
[2] Queen of the Night: A rare flower that blooms in the night with a strong, sweet scent.
മാന്ത്രിക വീട്
തെറ്റി കയറിയതാണ്
ഞാനീ വീട്ടിൽ
എത്ര നാളിങ്ങനെ ഒളിച്ചും പാത്തും
നുണ പറയുന്ന കണ്ണാടി എറിഞ്ഞുടച്ചും
തൊലി മിനുക്കത്തെ വെറുത്തും
ഇറുക്കത്തിൽ മുറുകി
ഇടനെഞ്ചു പൊട്ടിയും
ഉറപ്പുള്ള അസ്ഥികൾ പട്ടുടുപ്പിൽ
പൊതിഞ്ഞും പൊരിയണം
നുള്ളി നോക്കി
വേദനിക്കുന്നു
ഹൃദയമിടിപ്പുണ്ട്
കണ്ണീരിനു
മനുഷ്യൻറെ തനി രുചി
മഞ്ഞും ചൂടും ഒന്നിച്ച് പാർക്കുന്ന
മഴവില്ലു തീർത്ത
മാന്ത്രിക വീട്
സ്വപ്‌നത്തിലുണ്ട്
മധുരമില്ലാത്ത ശബ്‍ദം
കണ്ണീർ ചാലില്ലാത്ത കവിൾത്തടം
എന്റെ കുന്നുകളും താഴ്വരകളും
സമതലമാകുന്ന പുണ്യദിനം
അമ്മയെ പേടിക്കാതെ
"അമ്മു" വിൻറെ ഫോട്ടോ എടുത്തു മാറ്റി
അതിൽ
മായാത്ത മഷിയിൽ ഞാൻ കുറിക്കും
"അപ്പു "
തിളക്കമുള്ള പുലരിയിൽ
ഉറക്കമുണരുമ്പോൾ
'അമ്മ എന്നെ വിളിക്കും
ഏറെ സ്നേഹത്തോടെ
മോനെ "അപ്പൂ..."
ആൺ വായന
പെണ്ണിൻ്റെ മീൻ മണമുള്ള
കവിതകളിൽ
എനിക്ക് പ്രതീക്ഷയുണ്ട്
വരാനിരിക്കുന്ന കാലത്തും
അവൾ മീൻ വെട്ടാൻ മറക്കില്ല
എൻ്റെ ചോറൂണ് ഭദ്രം
വളഞ്ഞു പിരിയുന്ന
"ബ്രാ " യിൽ അവൾ
വീർപ്പു മുട്ടുമ്പോൾ
എനിക്ക് പ്രതീക്ഷയുണ്ട്
പൂച്ചകണ്ണുള്ള
തടിച്ച തണ്ണീർ കുടങ്ങൾ
ഈ രാത്രി യും
എനിക്ക് സ്വന്തം
സിൽവിയ പ്ലാത്തും
വിർജീനിയ വൂൾഫും
അവളുടെ വായനാമുറികൾ
അലങ്കരിക്കുമ്പോൾ
എനിക്ക് പ്രതീക്ഷയുണ്ട്
അവൾ അലയാൻ തുടങ്ങുന്നേ യുള്ളൂ
"സ്വന്തമായി ഒരു മുറി തേടി "
ഒരു "ഫിനോമിനൽ വുമൺ "
ആകാൻ ഇനിയും
കാത്തിരിക്കണം
നൂറു വർഷങ്ങൾ !
അവൾ ആകാശം കണ്ടാൽ
മഴവില്ലു തൊട്ടാൽ
എനിക്കു ഭയം
ബുദ്ധൻ ക്രിസ്തു
യതി ഓഷോ ഇവരെല്ലാം
എന്നും ഞങ്ങളാകുന്നതല്ലേ
ശരി
അതുകൊണ്ട്
പെണ്ണേ
നിമ്നോന്നതങ്ങൾ
നിറഞ്ഞ നിൻറെ
എഴുത്തിനെ
എൻ്റെ വായന കൊണ്ട് ഞാൻ
ആലിംഗനം ചെയ്യും
സ്വാതന്ത്ര്യം
നടക്കുന്നതിലല്ല
പറക്കുന്നതിലാണ് സ്വാതന്ത്ര്യം
എന്ന് കവിവാക്യം
ഞാൻ നടന്നു കിളിയാകാൻ ,
കരിവണ്ടാകാൻ, മേഘമാകാൻ
ഒടുവിൽ കയറി
വെള്ളിച്ചിറകുള്ള വിമാനത്തിൽ
ശീതീകരിച്ച മുറിയിൽ
ശരീരം ഇളകാതെ കെട്ടിയുറപ്പിച്ച്
ജാലകം അടച്ചിട്ട്
കിളിയേക്കാൾ കഴുകനെക്കാൾ
മേഘത്തേക്കാൾ മുകളിൽ
എവിടെ എന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യം
ഇറങ്ങുമ്പോൾ കണ്ടു
ഇളകാതെ നിൽക്കുന്ന വിളഞ്ഞ നെൽപ്പാടം
കൊക്കിൽ ധാന്യക്കതിരുമായി
പറന്നകലുന്ന കിളികൾ !
നിറം മാറ്റം
പകൽ മുഴുവൻ മിഴിയടച്ച്
ഞാൻ ഇരുട്ടിനെ ധ്യാനിച്ചു
രാത്രി തന്ന കറുപ്പ്
കുടിച്ചു വിരിഞ്ഞു വെളുത്തു
ഞാൻ നിശാഗന്ധിയായി
അതുവരെ അറച്ച് നിന്ന
നിലാവ് എന്നെ
പുണർന്നു ചുംബിച്ച്
എനിക്കായി ബർത്ത് സർട്ടിഫിക്കറ്റ് തയ്യാറാക്കി
അതിൽ എനിക്കും അവൾക്കും ഒരേ ജാതി !
ദുഃഖം കവിതയാകുമ്പോൾ
ദുഃഖം ഒരു ചെടിയാണ്
പ്രാണൻ പൂക്കുന്നത്
അതിൻറെ ചില്ലകളിലാണ് .
സ്വർഗ്ഗം തോൽക്കുന്ന ഗന്ധമാണതിന്
ഗംഗാതീരത്ത് ഒരുവളെ ഉന്മാദിനിയാക്കിയ
അതേ ഗന്ധം! വിലക്കുകളുടെ ഭാഷ അറിയാതെ
കൃത്യമായ അളവിൽ പ്രണയവും
വിരഹവും ചേർന്നാൽ മാത്രം
പുഷ്പിക്കുന്ന അപൂർവ്വ
സൗഗന്ധികം!