Vembu went to his usual spot at the Maniyachchi Railway Station platform and placed his basket there. He picked up a small table from the station master’s office. Spreading a white cloth over the table, he placed the leaves on it. Then, he took the Kadambur poli from the basket, and began arranging them on top of the leaves.

 

As he went about setting up for the day, Vembu began humming a tune in the mohana ragam. There was a good half hour for the first train to arrive when he returned to the office with his empty poli basket. Vembu was still lost in the beauty of the ragam, when he sensed that someone was walking towards him. The visitor was waving his hand.

 

The visitor was Periya Arunachalam. He belonged to the music troupe of virtuoso Karukurichi Arunachalam. Both men played the nagaswaram, the wind instrument whose auspicious music reverberates at Hindu weddings and temple festivals throughout South India.

 

Both Arunachalams were from the town of Karukurichi. They were like brothers, Periya Arunachalam being the elder brother. Both men loved the Kadambur poli and were willing to travel any distance by train if they could snack on this sweet delicacy. Thanks to them, the entire music troupe was addicted to Vembu’s poli.

 

Whenever Arunachalam passed through Maniyachchi railway station en route to a concert, a boy from his troupe would burst forth from the first-class compartment. Upon seeing him, Vembu would begin packing the poli in the leaves, very generously. As soon as the boy reached the spot, Vembu would transfer the parcel into his hands, and urge him back to Arunachalam’s compartment, saying “Run de! Run!”

 

Each time Vembu pulled off this seamless relay, he would lose part of his weekly income from the sale of polis. He knew his wife Sundari would make up for the deficit somehow. Even if she couldn’t, Vembu would not have dreamed of accepting money from Arunachalam, the pride of Tirunelveli District. Before Arunachalam arrived on the scene like a gandharva, the neighboring Thanjavur District of Tamilnadu had been synonymous with Carnatic music.

 

Wherever Arunachalam played the nagaswaram in the Tirunelveli Districtat the Tiruchendur Pacchaisaathi, the festival at Tirukurungudi, or at Suseentharam’s Aaram ThirunalVembu would be there. However dense the crowds, Arunachalam would somehow sense Vembu’s presence, and invite him to come sit in the first row. Vembu could even lay down his life for that gesture. Why, he got goosebumps just thinking about it! Can mere poli recompense for that kind of respect?

 

And this morning, surprisingly, Periya Arunachalam was there, ahead of the train. 

 

“Tonight, we have a concert at Ottapidaram. When he saw the signs for Maniyachchi on the way, he remembered you,” Periya Arunachalam said, referring, of course, to Karukurichi Arunachalam. “That's why we are here. The car is waiting outside.”

Vembu hastily packed some poli and rushed outside. Seeing him, Arunachalam got out of his Plymouth car.

 

“I did not know about tonight’s concert at Ottapidaram,” Vembu said, holding out the parcel, “I will be there!”

 

“Iyerwal! I have been wanting to talk to you about something for months now,” said Arunachalam, ignoring the parcel. “This can’t go on.”

 

Vembu had no idea what Arunachalam was talking about.

 

“Every time our boy comes over, you give him the parcel of poli and chase him away. You never let him pay. Once in a while, this is alright. But you shouldn’t be making a habit of it, right?”

 

Vembu smiled.

 

“If you refuse money, I won't take the polis from you anymore.”

 

Vembu continued to smile.

 

After hearing you play the bhairavi ragam and huseini ragam, people will happily bequeath their entire fortunes to you, but all I have to offer is this poli,” he said. “Listening to you play the nagaswaram every month is such a treat to these ears! I really don’t need any other payment.”

 

“This won’t do,” said Arunachalam adamantly.

 

“So, I have to take something from you. Is that right?”

 

“Yes.”

 

“I don't want money. Can I ask for something else?”

 

Arunachalam immediately said, “Ask for whatever you want. The answer is yes.”

 

“Think before you agree. You shouldn't back out later,” Vembu said as if he was bargaining with a child.

 

“I have already thought about it! Just tell me what you want.”

 

“In this Tirunelveli district, there is hardly a town where you have not performed. But in the twenty-five years since you started playing, we have not had a single concert of yours in Maniyachchi. Music from your nagaswaram should flow like a river in my hometown. If that happens, just once, I will die a happy man.”

 

Arunachalam, who did not at all expect such a request, acquiesced readily. “Consider it done. I will come to your house and play the nagaswaram.”

 

No! No!” said Vembu, shaking his head vigorously.

 

A vision unfolded before his eyes. Thousands of fans sitting in the pandal, listening to Arunachalam play on a big stage.

 

“On the day of Sankatahara Chaturthi, I would like you to play at the Station Pillaiyar Temple,” Vembu said. He handed the parcel to Arunachalam and started back toward the platform.

 

Vembu felt triumphant, like he had conquered the world. “Moodhis! People who do not know how to cherish this musician, this precious jewel, that has been given to us. What is the use of their wealth?” he thought, The way he plays improvisations of the abhogi ragam, and lands tenderly on madhyamam, the fourth note, as if he were caressing it, if the listener cannot nod along in appreciation and say, yes, oh my goodness, yeswhat is even the point of being born human?” he asked himself

 

When Vembu woke up the next morning, he realized the magnitude of the task he had undertaken.

 

True, Arunachalam had agreed to perform without a fee, but there were so many other outlays: a stage for the performer, a pandal for the listeners, rental loudspeakers. Rental chairs to seat the many dignitaries who will show up for an Arunachalam concert. And if not a full feast, at least, a fistful of sundal for people to snack on?

 

The thought of all these expenses made Vembu dizzy. If he settles the poli account for the week, that will leave him with thirty-five rupees in hand. How can one organize a concert with that kind of money?

 

Vembu met the townspeople he knew and told them what he had planned. But if the residents of Maniyachchi were the kind who would pitch in to make the event a success, surely, the town would have hosted an Arunachalam concert by now ! Most people gave him nothing. Hearing the name of the legend, some shelled out five rupees, a few parted with ten rupees. In all, Vembu managed to collect one hundred and fifty rupees.

 

There were only four days left until Sankatahara Chaturthi. Vembu did his utmost, but all this running around did not amount to much.

 

“Even though Arunachalam will refuse any payment I offer, I cannot possibly send him off empty-handed. I need another five hundred rupees to make this a halfway decent success,” Vembu thought. He sighed as he entered his house.

 

After dinner, Vembu's wife gave him an envelope. It contained four hundred rupees. “Where did this money come from?” Even before Vembu could finish his question, Sundari pointed to the turmeric-yellow twine she was wearing around her neck, in place of her gold wedding ornament.

 

“The thaali was the only bit of gold you had left.” Vembu said reproachfully. “How could you pawn that, Sundari?”

 

“What use is gold if it cannot help even at a time like this?” Sundari asked, calmly and reasonably. “I saw you suffer this entire week and just could not take it anymore.”

 

Vembu took her hands and gently interlaced his fingers with hers.

 

At 6 o’clock, on the evening of Sankatahara Chaturthi, Arunachalam arrived in his car. His musical troupe, including Periya Arunachalam, Perumapallam Venkatesan, and Ambasamudram Kuzhandhaivelu, got off their van. Vembu welcomed Arunachalam and led him to the Station Pillaiyar shrine. The priest performed a puja and honored all the members of the troupe.

 

There was a huge crowd in the pandal. Fans had gathered from many towns – Sankarankoil, Kazhugumalai, Kalakadu, Kadayanallur, Surandai, Ettayapuram, and Puliyankulam. As soon as Arunachalam took the stage, applause filled the air.

 

Vembu sat in the first row directly opposite Arunachalam. He began whetting the audience’s appetite with gowla ragam.

 

Arunachalam began a recital of a kriti, a musical composition, titled “Pranamamyaham.” The tempo he had picked was like lightning! The thavil player accompanied him like a charging stallion. The atmosphere was electric as the musicians improvised for well over fifteen minutes.

 

Vembu was transfixed.

 

When that song ended, Vembu turned around and looked at the audience. There were so many people. Even if they had paid one rupee per head, Sundari’s thaali could have easily been spared.

 

Next, Arunachalam began playing a devotional song in the karnataka behag ragam. Nenendu Vethugudura. “Where will I search for you?” the opening lyric rang out beseechingly. The tenderness with which Arunachalam rendered Vethugudura ineffably stirred Vembu. It was as if all the weariness of wandering around in a futile quest had been distilled into that single word. Vethugudura. Search for you.

 

“It's true, isn’t it? How would I find Him? If God was someone who would show up heeding my entreaty, would He have put me in this situation? My wife had to pawn her thaali to make this concert possible, Vembu thought. “He will not show up for me.”

 

Vembu’s eyes welled up at this sense of being forsaken. As Arunachalam played on, he buried his face in his long scarf and wept. But after a few minutes, a great weight seemed to be lifted from his mind. He began to focus on the music again.

 

The ragam being showcased that day was karaharapriya. When Arunachalam started exploring the ragam in the upper register, time itself came to a standstill. He sent out swirls of notes from the nagaswaram, one after the other, with what seemed like supernatural breath. As each swirl emerged, it rose and unfurled into a single flower, mid-air. The sound of Arunachalam’s own breath, hastily drawn in, was the slender, supple thread stringing all these flowers together. At the end of this improvisatory spell, it was as if a splendid garland had been created for the benign God who loomed over them.

 

When Arunachalam began playing this kriti, Vembu’s heart was cleansed. “Yes, oh my goodness! Yes!” exclaimed Vembu, nodding along. His very soul was lost in the appreciation of the music.

 

The concert went on for two more hours. Arunachalam asked Vembu to come closer.

 

“We are playing at a wedding muhurtham in Erode tomorrow. If we leave now, we can catch the night train. Do we have your permission to leave?” Arunachalam asked, with folded hands.

 

“Aaha! Aaha!” said Vembu, clasping Arunachalam's fingers, and nodding yes. The music had rendered him all but speechless.

 

The priest performed one last ritual, for the Station Pillaiyar. Arunachalam played the mangalam, and the concert ended.

 

-----------------

 

While the troupe was busy packing up their instruments, the dignitaries and fans flocked around Arunachalam.

 

The artists made their way to the station. A boy from Hotel Chandra Vilas had brought food for the troupe and was waiting near the first-class compartment.

 

The train arrived at the platform, as if it too had been waiting for Arunachalam.

 

Arunachalam boarded the carriage and sat by the window. Vembu stood outside, his hands on the bars of the window.

 

“Iyerwal! Are you satisfied?” Arunachalam asked.

 

“If Yama comes for me now, I will happily go with him!” Vembu said, holding out a cloth bag for Arunachalam.

 

The cloth bag contained fruits and flowers, prasadam from the temple. Beneath that, Vembu had placed a small envelope with one hundred rupees.

 

If he gave Arunachalam the bag after he boarded the train, there would be little chance for him to discover, or turn down, the hidden honorarium. 

 

Arunachalam accepted the bag without protest.

 

The train was about to leave the station.

 

“Iyerwal! I went to Tiruchendur yesterday. I have brought you prasadam from the temple.” Arunachalam gave Vembu a small bag.

 

As soon as Vembu took the bag, the train started moving. He put his hands together in fond farewell.

 

When the carriage was out of sight, Vembu started walking outside, towards the road.

 

He opened the small bag Arunachalam had given him. It contained the ilai vibuthi, leaf-wrapped sacred ash, from the Tiruchendur temple. Vembu wanted to smear some of this ash on his forehead.

 

When he put his hand inside the bag, his fingers touched something cold and metallic. What was this? What can it possibly be?

 

Vembu fished the object out to take a closer look.

 

There it wasSundari's thaali.

வேம்பு மணியாச்சி ரயில் நிலையத்தின் நடைமேடையில் தன் வழக்கமான இடத்துக்குச் சென்று கூடையை இறக்கி வைத்தார்.

 

ஸ்டேஷன் மாஸ்டரின் அலுவலகத்துக்குச் சென்று சிறிய மேஜை ஒன்றைத் தூக்கி வந்து கூடைக்கு அருகில் வைத்தார். மேஜையின் மேல் வெள்ளைத் துணியை விரித்து, அதன்மேல் மந்தாரை இலைகளைப் பரப்பினார். அதன்பின் கூடையில் கொண்டு வந்திருந்த கடம்பூர் போளிகளை ஒவ்வொன்றாக எடுத்து இலைகளின் மேல் அடுக்கி வைத்தார்.

 

அவர் வாய் முனக அன்று மோகன ராகத்தை எடுத்துக்கொண்டது. அத்தனை போளிகளையும் எடுத்து வைத்தவுடன், வெறும் கூடையை எடுத்துக் கொண்டு ஸ்டேஷன் மாஸ்டரின் அலுவலகத்தை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தார். இன்னும் ரயில் வர அரைமணி இருந்தது. மோகனத்தின் தைவதத்தின் சௌந்தர்யத்தை வியந்தபடி அவர் நடக்கும் போது எதிரில் யாரோ வருவது போலத் தோன்றியது. வருபவர் வேம்புவை நோக்கி கையை ஆட்டிக்கொண்டிருந்தார்.

 

ஆள் நெருங்கியதும் வருபவர் பெரிய அருணாசலம் என்று தெரிந்தது. காருகுறிச்சி அருணாசலத்தின் உடன் பிறவா சகோதரர். இருவர் ஊரும் பெயரும் ஒன்று என்பதால் இவர் பெரிய அருணாசலம். இரண்டு அருணாசலங்களுக்கும் கடம்பூர் போளி என்றால் உயிர். அதிலும் வேம்பு கொண்டு வந்து விற்கும் போளி துணைக்கு வரும் என்றால் எவ்வளவு தூரம் வேண்டுமானாலும் ரயிலில் செல்லத் தயாராக இருப்பார்கள். இவ்விருவரும் பழக்கிவிட்டதில் மொத்த நாகஸ்வரக் குழுவுமே இந்தப் போளிகளுக்கு அடிமை.

 

அருணாசலம் கச்சேரிக்காக ரயிலில் மணியாச்சி வழியாகச் செல்லும்போதெல்லாம் அவசர அவசரமாக ஒரு பையன் முதல் கிளாஸிலிருந்து ஓடி வருவான். அவனைப் பார்த்ததுமே இலைகளை ஒன்றின் மேல் ஒன்றாக வைக்கத் தொடங்குவார் வேம்பு. ஒவ்வொரு இலைகளிலும் பத்து போளிகள் இருக்கக்கூடும். அவன் வந்ததும் அவர் கைகளில் உள்ள இலைகளை அவன் கைக்கு மாற்றிவிட்டு. “ஓடுடே! ஓடுடே!”, என்று பையனை விரட்டுவார்.

 

ஒவ்வொரு முறை அவர் இப்படிச் செய்யும் போதும் போளி விற்றதில் வரும் அவருடைய அந்த வாரப் பங்கைத் தாரை வார்க்க நேரிடும். அவர் மனைவி சுந்தரி எப்படியும் இழுத்துப் பிடித்துச் சமாளித்துவிடுவாள் என்று அவருக்குத் தெரியும். சமாளிக்க முடியாவில்லை என்றாலும் அருணாசலத்திடம் பணம் கேட்கமாட்டார் வேம்பு. அவரைப் பொருத்தமட்டில் அந்த மண்ணின் பெருமையே அருணாசலம்தான். சங்கீதம் என்றாலே தஞ்சாவூர் ஜில்லா என்ற நிலையை மாற்ற திருநெல்வேலி ஜில்லாவில் அவதாரம் செய்த கந்தர்வன் அருணாசலம் என்பது அவர் துணிபு.

 

திருச்செந்தூர் பச்சைசாற்றி, திருக்குறுங்குடி உற்சவம், சுசீந்தரத்தில் ஆறாம் திருநாள் என்று அருணாசலம் வாசிக்கும் இடங்களில் எல்லாம் வேம்புவை நிச்சயம் பார்க்கலாம். எவ்வளவு கூட்டம் இருந்தாலும் இவர் வந்தால் அருணாசலத்துக்குத் தெரிந்துவிடும். வேம்புவை அழைத்து முதல் வரிசையில் உட்காரச் சொல்லுவார். ’அந்த மரியாதைக்கு உயிரையே எழுதி வைக்கலாம். போளி எல்லாம் எம்மாத்திரம்?’ என்று நினைத்துப் புளகாங்கிதம் அடைவார் வேம்பு.

 

என்றுமில்லாத அதிசயமாய் இன்று ஏனோ ரயில் வராத வேளையில் பெரிய அருணாசலம் வந்திருக்கிறார்.

 

“இன்னிக்கு ராத்திரி ஒட்டபிடாரத்துல கச்சேரி. போற வழியில மணியாச்சி போர்டைப் பார்த்ததும் அவாளுக்கு உங்க ஞாபகம் வந்துச்சு. அதான் இங்க வந்தோம். கார் வெளியில நிக்கி.”

 

வேம்பு அவசர அவசரமாக ஐந்தாறு இலைகளில் போளியை எடுத்துக்கொண்டு சாலைக்கு ஓடினார்.

 

அவர் வருவதைப் பார்த்ததும் தன் ப்ளைமவுத் காரிலிருந்து இறங்கினார் அருணாசலம்.

 

“ஒட்டபிடாரத்துல கச்சேரினு தெரியாமப் போச்சே! ராத்திரி வந்துடுவேன்” என்றபடி கைகளில் இருந்த போளிகளை நீட்டினார் வேம்பு.

 

“ஐயர்வாள்! நானும் மாசக்கணக்கா உங்ககிட்ட பேசணும்னு நினைச்சுகிட்டு இருக்கேன். இன்னிக்கு ரெண்டுல ஒண்ணு பேசிடணும்னுதான் வந்திருக்கேன்” என்றார் அருணாசலம்.

வேம்புவுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அவர் கைகள் இன்னும் இலைகளை நீட்டிக் கொண்டிருந்தன. அதை வாங்காமல் அருணாசலம் தொடர்ந்தார்.

 

“ஒவ்வொரு தடவை நம்ம பய வரும்போதும் நீங்க பாட்டுக்கு போளியைக் குடுத்துட்டு துரத்திவிட்டுறதீய, அவம் பணத்தை நீட்டக்கூட விடமாட்டீங்கீய-ங்கான். எப்பவோ ஒரு தடவைன்னா சரிங்கலாம். இதையே வழக்கமா வெச்சுகிட்டா ?”

 

வேம்பு லேசாகப் புன்னகைத்தார்.

 

“நீங்க காசு வாங்கலைன்னா இனிமேல் உங்க கிட்ட போளி வாங்கப் போறதில்லை.”

 

வேம்பு புன்னகை மறையாமல் பேச ஆரம்பித்தார்.

 

“ஏ! நீ வாசிக்கற பைரவிக்கும், உசைனிக்கும் உலகத்தையே எழுதி வைக்கலாம். எனக்கு வக்கிருக்கிறது இந்தப் போளிக்குத்தான். மாசாமாசம் எங்கையாவது வாசிச்சுக் காதைக் குளிர வைக்கியே! அது போதாதா? பணம் வேற குடுக்கணுமாங்கேன்?”

 

“ என்ன சொன்னாலும் இன்னிக்கு எடுபடாது. பைசா வாங்கிகிட்டாத்தான் இனி உங்க கிட்ட போளி வாங்குவேன்” என்று பிடிவாதம் பிடித்தார் அருணாசலம்.

 

”இப்ப நான் உன்கிட்ட எதாவது வாங்கிக்கணும். அவ்வளவுதானே?”

 

“ஆமா”

 

“அப்ப எனக்கு பணம் வேண்டாம். வேற ஒண்ணு கேக்கேன்.”

 

“என்ன வேணும்னாலும் கேளுங்க” என்று அவசரப்பட்டார் அருணாசலம்.

 

“யோசிச்சுட்டு சொல்லு. அப்புறம் முடியாதுனு சொல்லக் கூடாது” என்று குழந்தையுடன் பேரம் பேசுவது போலக் கேட்டார் வேம்பு.

 

“அதெல்லாம் யோசிச்சாச்சி! உங்களுக்கு வேணுங்கறதைச் சொல்லுங்க.”

 

“திருனேலி ஜில்லால ஓங் கச்சேரி நடக்காத ஊரே இல்லைங்காவோ. ஆனால் நீ வாசிக்க ஆரம்பிச்ச இந்த இருபத்தஞ்சு வருஷத்துல இந்த மணியாச்சியில மட்டும் உன் கச்சேரி நடக்கவே இல்லை. நான் பொறந்து வளர்ந்த ஊருல உன் நாகஸ்வரத்துல இருந்து ராகம் ஆறா ஓடணும். அது நடந்தாப் போதும். எனக்கு ஜென்ம சாபல்யம்தான்.”

 

இப்படி ஒரு வேண்டுகோளை அருணாசலம் எதிர்பார்க்கவில்லை.

 

“வாசிச்சுட்டாப் போச்சு. உங்க வீட்டுக்கே வந்து வாசிக்கறேன்.”

 

”இல்லை! இல்லை!”, தலையைத் தீர்மானமாய் ஆட்டினார் வேம்பு.

 

அவர் மனக்கண் முன் பெரிய மேடையில் அருணாசலம் அமர்ந்து வாசிக்க ஆயிரக்கணக்கான ரசிகர் கூட்டம் பந்தலில் உட்கார்ந்து கேட்கும் காட்சி விரிந்து விட்டது.

 

“சங்கடஹர சதுர்த்தி அன்னிக்கு இந்த ஸ்டேஷன் பிள்ளையார் கோயில்ல நீ வாசிக்கணும்” என்று சொல்லிவிட்டு கையில் இருந்த போளிகளை அருணாசலத்திடம் கொடுத்துவிட்டு திரும்ப நடைமேடையை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தார் வேம்பு.

 

உலகத்தையே ஜெயித்துவிட்டது போல இருந்தது வேம்புவுக்கு. “முட்டாப்பயலுவோ! மாணிக்கத்தைக் கையில வெச்சுக்கிட்டு அனுபவிக்கத் தெரியலையே இந்த மூதிகளுக்கு. எவ்வளவு கட்டியாண்டா என்ன? ஆபோகியில் மத்யமத்தைத் கம்மலா தொடும்போது வாய்விட்டு ‘ஆமாம்பா’-னு ரசிக்கத் தெரியாதவன் மனுஷனா?” என்று தனக்குத் தானே கேட்டுக் கொண்டு நடந்தார்.

 

அடுத்த நாள் விழித்ததும்தான் தான் எடுத்துக் கொண்டுள்ள காரியத்தின் முழுப் பரிமாணம் அவருக்குப் புலப்படத் துவங்கியது.

 

அருணாசலத்துக்கு வேம்புவின்மேல் இருந்த அபிமானத்தால் சம்பாவனையே இல்லாமல் கச்சேரி செய்வான். ஆனால் கச்சேரி நடக்க இன்னும் எத்தனையோ செலவுகள் உண்டே. மேடை போட வேண்டும். ஜனங்கள் உட்கார்ந்து கேட்க பந்தல் போட வேண்டும். ஒலிப்பெருக்கிகளுக்குச் சொல்லவேண்டும். அருணாசலம் கச்சேரி என்றால் எத்தனையோ ஊரிலிருந்து பெரிய பிரமுகர்கள் வருவார்கள் – அவர்கள் உட்கார நாற்காலிகள் வாடகைக்கு எடுக்க வேண்டும். ஊரைக் கூட்டி சாப்பாடு போடாவிடினும், ஆளுக்கு ஒரு கை சுண்டலாவது பிரசாதமாகக் கொடுக்க வேண்டாமா?

 

இந்தச் செலவுகளை எல்லாம் எண்ணிப் பார்க்கும் போதே அவருக்குத் தலை சுற்றியது. இந்த வார போளிக் கணக்கை கடம்பூருக்குச் சென்று பைசல் செய்தால் கையில் முப்பதைந்து ரூபாய் மிஞ்சும். அதை வைத்து என்ன கச்சேரி நடத்துவது?

வேம்பு தனக்குத் தெரிந்த ஊர்காரர்களை சென்று சந்தித்து விஷயத்தைச் சொன்னார். இவர் கேட்பதற்கு உதவக் கூடிய ஊரென்றால் இது நாள் வரை அருணாசலம் கச்சேரி அங்கு நடக்காமலா இருந்திருக்கும்? பல இடங்களில் தம்படி கூடப் பெயரவில்லை. அருணாசலம் பெயருக்காக சிலர் அஞ்சும் பத்தும் கொடுத்தனர். மூன்று நாட்கள் அலைந்ததில் மொத்தம் நூற்றி ஐம்பது ரூபாய் தேறியது.

 

சதுர்த்திக்கு இன்னும் நான்கு நாட்களே இருந்தன. வேம்பு போளி விற்க ரயிலடிக்குப் போன நேரம் போக வசூல் விஷயமாக யாரையாவது சந்தித்துக்கொண்டே இருந்தார். அவருக்கு ஒன்றும் பெரியதாகத் தேறவில்லை.

 

’அருணாசலம் வேண்டாம் என்பதற்காக வெறும் தேங்காய் மூடியோடா அனுப்ப முடியும்? இன்னும் ஐந்நூறு ரூபாயாவது இருந்தால்தான் ஓஹோவென்று இல்லாவிடினும் ஓரளவவாவது ஒப்பேற்ற முடியும்,’ என்று வெதும்பியபடி வீட்டுக்குள் நுழைந்தார் வேம்பு.

 

இரவுச் சாப்பாடு முடிந்ததும் வேம்புவின் மனைவி ஒரு கவரை எடுத்து வந்தாள். அதில் நானூறு ரூபாய் பணமிருந்தது.

 

“ஏதிந்தப் பணம்?” என்று வேம்பு கேட்டு முடிக்கும் முன்பே கழுத்தில் கட்டியிருந்த மஞ்சள் கயிரை எடுத்துக் காட்டினாள் சுந்தரி.

 

“என்ன சுந்தரி இப்படிப் பண்ணிட்ட? உன் கிட்ட இருந்த ஸ்வர்ணமே அதுதானே? அதைப் போய் வெக்கலாமா?” என்று தழுதழுத்தார் வேம்பு.

 

“உதவிக்கு இல்லாத ஸ்வர்ணம் இருந்தா என்ன? இல்லைன்னா என்ன? ஒரு வாரமா நீங்க படற வேதனையை என்னால பார்க்க முடியல.” என்று சலனமேயில்லாமல் கூறினாள் சுந்தரி.

 

வேம்பு அவள் கைகளை இழுத்து விரல்களைக் கோர்த்துக்கொண்டார்.

 

சதுர்த்தியன்று மாலை ஆறு மணிக்கு அருணாசலம் காரில் வந்திறங்கினார். சற்றைக்கெல்லாம் பெரிய அருணாசலம், பெரும்பள்ளம் வெங்கடேசன், அம்பாசமுத்திரம் குழந்தைவேலு முதலான அவர் குழுவினர் பெரிய வண்டியில் வந்து இறங்கினர். வேம்பு அருணாசலத்தின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு பிள்ளையார் சன்னதிக்கு அழைத்துச் சென்றார். குருக்கள் அர்ச்சனை செய்த பின் மாலை முதலான மரியாதைகளை குழுவினருக்குச் செய்தார்.

 

பந்தலில் கூட்டம் அம்மியது. சங்கரன்கோயில், கழுகுமலை, களக்காடு, கடையநல்லூர், சுரண்டை, எட்டையபுரம், புளியங்குளம் என்று பல ஊர்களில் இருந்து ரசிகர்கள் திரண்டிருந்தனர்.

 

அருணாசலம் மேடையேறி உட்கார்ந்த போதே கரகோஷம் ஊரை நிறைத்தது. வேம்பு முதல் வரிசையில் அருணாசலத்துக்கு நேராக அமர்ந்து கொண்டார்.

 

அருணாசலம் கௌளையை கொஞ்சம் கோடிகாட்டிவிட்டு, ‘ப்ரணமாம்யஹம்’ வாசிக்கத் துவங்கினார். எடுத்துக் கொண்ட காலாப்ரமாணம் மின்னல்! புரவிப்பாய்ச்சலில் ஒலித்த தவில்சொற்கள் உந்தித்தள்ள கல்பனை ஸ்வரங்கள் மட்டும் பதினைந்து நிமிடங்களுக்கு பொறி பறந்தன. வேம்பு தன்னை மறந்து தலையை ஆட்டி ஆட்டி ரசித்துக் கொண்டிருந்தார்.

 

பாடல் முடிந்ததும் வேம்பு ஒரு நிமிடம் தலையைச் சுழற்றி அமர்ந்திருந்தவர்களைப் பார்த்தார். இவ்வளவு பேர் வந்திருக்கிறார்கள். ஆளுக்கு ஒரு ரூபாய் கொடுத்தால்கூட சுந்தரியின் தாலிக்கொடி தப்பியிருக்கும் என்று அவருக்குத் தோன்றியது.

 

அருணாசலம் கர்நாடக பெஹாகை வாசிக்க ஆரம்பித்தார்.

 

“நேனெந்து வெதுகுதுரா”

 

”வெதுகுதுரா”-வில் அந்தக் குழைவு அவரை என்னமோ செய்தது. ‘உன்னை நான் எங்கப் போய் தேடுவேன்’ என்கிற வரியில் அலைந்து திரிந்து களைத்த அத்தனை சோர்வையும் குழைத்துச் சமைத்தது போல அந்த ‘வெதுகுதுரா’ ஒலிப்பது போல வேம்புவுக்குப் பட்டது.

 

“உண்மைதானே! என் குரலுக்கு அகப்படறவனா இருந்தா இப்படித் தாலிக் கொடியை வெச்சு இந்தக் கச்சேரி வெக்கற நிலைமைலையா என்ன வெச்சுருப்பான்?”

 

வேம்புவுக்கு கண்கள் கலங்கின. தலையைக் கவிழ்த்துக் கொண்டு துண்டை முகத்தில் ஒற்றிக் கொண்டார். அருணாசலம் வாசிக்க வாசிக்க அவருக்குக் கண்ணீர் பெருகியது. சில நிமிடங்கள் பொலபொலவென கண்ணீர் உதிர்த்தவுடன் அவர் மனத்திலிருந்து பெரும் பாரம் நீங்குவது போலத் தோன்றியது. அவர் கச்சேரியை மீண்டும் கவனிக்க ஆரம்பித்தார்.

 

அன்றைய பிரதான ராகம் கரஹரப்ரியா. தார ஸ்தாயியில் சஞ்சாரங்கள் ஆரம்பித்ததும் காலக் கடிகாரம் ஸ்தம்பித்துப் போனது. பெரிய பெரிய ஸ்வரச் சுழல்களை தன் அமானுஷ்ய மூச்சுக் காற்றின் மூலம் ஒன்றன் பின் ஒன்றாய் ஏவிக் கொண்டிருந்தார் அருணாசலம். ஒவ்வொரு சுழலும் ஒவ்வொரு புஷ்பம் போல விரிய, அந்தப் புஷ்பங்களை இணைக்கும் சிறு நூலாய் ஒலித்தது அவர் மூச்சை அவசரமாய் உள்ளுக்குள் இழுக்கும் ஒலி. ஆலாபனை நிறைவடைந்த போது பெருமாளின் விஸ்வரூபத்துக்குத் தொடுத்த மாலை அந்த காற்று மண்டலத்தில் மிதந்து கொண்டிருந்தது.

 

‘சக்கனி ராஜமார்கமு’

 

அருணாசலம் கீர்த்தனை வாசிக்க ஆரம்பித்த போது வேம்புவுக்கு மனம் துலக்கிவிட்டது போல ஆகிவிட்டது. ஒவ்வொரு சங்கதிக்கும் ‘ஆமாம்பா! ஆமாம்பா!’ என்று வாயாரச் சொல்லிச் சொல்லி ரசித்தார் வேம்பு.

 

கச்சேரி இன்னும் இரண்டு மணி நேரம் தொடர்ந்தபின் வேம்புவை அருகில் அழைத்தார் அருணாசலம்.

 

“நாளைக்கு ஈரோட்டிலே முகூர்த்தம். இப்ப கிளம்பினாத்தான் ரயிலைப் பிடிக்க முடியும். உத்தரவு கொடுக்கணும்” என்று கையைக் கூப்பி வேண்டிக் கொண்டார்.

 

“ஆஹா! ஆஹா!” என்றபடி அருணாசலத்தின் விரல்களைப் பற்றிக் கொண்டார் வேம்பு. அவருக்கு அதற்கு மேல் சொல்ல வார்த்தைகள் எழவில்லை.

 

பிள்ளையாருக்கு தீபாராதனை ஆனதும் மங்களம் வாசித்து கச்சேரியை முடித்தார் அருணாசலம்.

 

வாத்தியங்களை சிஷ்யர்கள் கட்டிக் கொண்டிருந்த போது மேடையில் பிரமுகர்களும் ரசிகர்களும் அருணாசலத்தை மொய்த்துக் கொண்டனர். வேம்பு ஐயர் மேடைக்கு கீழே காத்துக் கொண்டிருந்தார்.

 

ஒருவழியாய் மேடையிலிருந்து இறங்கிய கலைஞர்கள் அவசர அவசரமாக ரயிலடிக்குள் புகுந்தனர். முதல் கிளாஸ் பெட்டி வருமிடத்தில் சந்திர விலாஸிலிருந்து சாப்பாட்டுடன் ஓட்டல் பையனொருவன் தயாராக நின்றிருந்தான்.

 

அருணாசலம் வருவதற்கு காத்திருந்தது போல் வண்டி நடைமேடைக்கு வந்தது.

 

ரயிலில் ஏறி ஜன்னல் பக்கம் வந்து உட்கார்ந்து கொண்டார் அருணாசலம். ஜன்னல் கம்பியைப் பிடித்தவாறு நின்றிருந்தார் வேம்பு.

 

“ஐயர்வாள்! திருப்திதானே?” என்று கேட்டார் அருணாசலம்.

 

“இப்பவே எமன் வந்தா சந்தோஷமா செத்துப் போவேன்!” என்றபடி ஒரு பையை நீட்டினார் வேம்பு.

 

துணிப்பைக்குள் பழங்கள், பூ முதலான பிரசாதங்கள் இருப்பது தெரிந்தது. அவற்றுக்கடியில் ஒரு சிறிய கவரில் நூறு ரூபாய் பணத்தை வைத்திருந்தார் வேம்பு. வண்டி ஏறியதும் கொடுத்தால் அதை அருணாசலம் பார்த்து மறுக்க வாய்ப்பு ஏற்படாது என்பது அவர் எண்ணம்.

 

அருணாசலம் அந்தப் பையை வாங்கி இருக்கையில் வைத்துக் கொண்டார்.

 

வண்டி கிளம்ப ஆயத்தமானது.

 

”ஐயர்வாள்! நான் நேற்றைக்கு திருச்செந்தூர் போயிருந்தேன். உங்களுக்குப் பிரசாதம் கொண்டு வந்திருக்கேன்” என்று சிறு பையை எடுத்து வேம்புவிடம் கொடுத்தார்.

 

வேம்பு வாங்கிக் கொண்டதும் வண்டி நகர ஆரம்பித்தது. கைகளை அந்தப் பையுடன் சேர்த்துக் கூப்பி அருணாசலத்துக்கு விடை கொடுத்தார்.

 

வண்டி கண்ணை விட்டு நீங்கியதும் வீதியை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தார்.

 

நடந்தபடி கையிலுள்ள பையைப் பிரித்துப் பார்த்தார். திருச்செந்தூர் இலை விபூதி கண்ணில் பட்டது. அதைப் பிரித்து நெற்றியில் இட்டுக்கொள்ள நினைத்து கையைப் பைக்குள் விட்டார் வேம்பு.

 

அவர் விரல்கள் சில்லென்று எதையோ ஸ்பரிசித்தன.

 

அந்தப் பொருளை வெளியில் எடுத்துப் பார்த்தார் வேம்பு.

 

சுந்தரியின் தாலிக்கொடி அவர் கண்முன் ஆடியது.

Translator's Note

Karukurichi Arunachalam, the legendary player of the nagaswaram, a wood-wind instrument of South India, was born in 1921, in Tamil Nadu. He died at the age of 43. In the year of Arunachalam’s 100th birth anniversary, I came across a moving short story about him, based on an incident from his short life. If Arunachalam was a virtuouso, turns out, he was a great human being as well. My translation attempts to capture the greatness of the man and his music.

It is difficult to convey the meaning of the music-related terms from the Carnatic, or classical music tradition of South India, but these musical elements underpin this human story. The author Lalitharam, a well-regarded researcher of Carnatic music, helped me explain these terms better to those uninitiated in this system of music.

 Apart from the musical elements, there were other cultural elements in the story. This Tamil story had to reach a universal audience, and I wanted to do this without a bloated glossary, unnecessary paraphrasing, or intrusive exposition. Nor could I leave it to the reader to conjure up context, which was necessary to understand the story. The challenge was not to do too much or too little.

Ultimately, I hope I have succeeded in transporting you to that mesmerizing nagaswaram concert, held under a starlit tropical sky.

 

Glossary:

De                                        informal way of addressing a male in the Tirunelveli dialect.

Gandharva                         a class of celestial musicians from Hindu mythology

Ilai Vibhuti                        leaf-wrapped scared ash from Tiruchendur temple

Iyerwal                                respectful way of addressing from an Iyer family.             

Kadambur                           small town in Tamil Nadu famous for the poli

Kriti                                    In Carnatic music, it is a composition or three-part song with Sanskrit or vernacular lyrics.

Madhyamam                   “ma,” the fourth of the seven swaras/notes

Mandharai                         Bauhinia variegata tree

Mangalam                          last section of a Carnatic music concert

Moodhi                               a mild expletive in which means fool used in Tirunelveli District

Muhurtham                        auspicious hour in a wedding ceremony

Nagaswaram                     wood-wind instrument of South India, revered for auspicious music              

Pandal                                 pavilion, typically under a makeshift roof

Periya                                  elder in Tamil    

Pillaiyar                               a Tamil name of Lord Ganesha   

Poli                                      a sweetmeat; flat bread with a sweet filling         

Puja                                     a Hindu prayer ritual done to honor a deity.

Prasadam                           offering given to visitors in Hindu temples.

Ragam                                a melodic framework for improvisation and composition in south Indian classical music

Sankatahara Chaturthi    day in the Hindu calendar dedicated to God Ganesha

Sundal                                savory, spicy grams, cooked and parched to dryness

Swara                                 In Indian classical music, a note in the octave

Thaali                                  wedding necklace; essential symbol of Hindu marriage  

Thavil                                  percussion instrument from Tamil Nadu

Yama                                   God of Death in the Hindu faith


V. Vijaysree

×

In the Classroom

×