I kept turning my head to look at it. I knew it was looking at me too. At first, I stole furtive glances at it from the corner of my eye. It threw sidelong looks at me too. When I stared at it defiantly, it stared right back at me. I stared at the fragile spine of the book on a shelf, unable to reach it. All I had to do was to stretch my arm. The book stared at me and waited—to be touched, to be gently taken into my hands. With quivering lips, I took a breath, stole the last glance at the book, and turned away. I couldn’t reach it. I would never reach it. It was within my arm’s reach yet too far. It might have made it into my hands, but it would never reach my heart. It wouldn’t reach my heart. And my heart wouldn’t reach the book. Even if the book reached me, would I ever be able to reach the book?
I sat, looking at the book. Blissful and innocent, it gazed softly back at me. We were gazing at each other. We were on the same page but not together. The book was within my arm’s reach, and I was looking at it, and others were looking at us too.
The next day, the book greeted me with a warm smile. I turned away; I wasn’t going to look at it anymore. Instead, I leaned over and peered at the shiny tops of my boots. When I looked up, I found the book looming over me. I pressed my forehead against my knees. The book came closer. It came to me. I lifted my head and lay it on the book. It kissed me—softly, blissfully, innocently. The book had reached me. I had not reached the book.
I didn’t want to open the book the next day. Whose hands are pure enough to leaf through its pages? My own hands and those of others are dirty. We’d leave marks on its pristine sheets. I am too filthy to face the book; my hands are too filthy to touch it. Yet the book never stopped looking at me. I never stopped looking at it either. I was on the same page but couldn’t reach it. I would never reach it. Within arm’s reach, there was the book, looking at me.
The book is now gone, and the shelf is empty. The book went back to where it came from. We don’t look at each other anymore. I couldn’t reach it when it was within my grasp.
Now and again, I catch a glimpse of the book in an enormous mirror on the wall. All I want to do is to keep looking at the image that is gazing at me day and night...
Мен кітапқа қарап отырдым. Ол да қарап тұрды. Мен именшектей көз қиығымды тастап қана отырмын. Ол да қырын қарап тұр. Мен тек тұрмай қарап отыра бердім. Ол да тек тұрмай қарап тұра берді. Сөреде екі буыны иілген кітапқа жете алмай қарап тұрмын. Қол созым жер ғана. Қол созып алақаныма саларымды күтіп ол да қарап тұр. Мен дірілдеп демімді жұттым да, соңғы рет кітапқа көз тастап мойнымды бұрдым. Жете алмай отырмын. Жетпеймін. Қол жетерге жетпей отырмын. Алақаныма басқаным жүрегіме жетер емес. Жүрегіме жетпейді. Жүрегім кітапқа жетпейді. Кітап маған жетсе де, мен оған жете алам ба?
Кітапқа қарап отырдым. Шалықтап күлген бейне отыр. Ол да маған қарап отыр. Біз бір бірімізге қараудамыз. Бір сөреде тұрсақ та, бірге емес екенбіз. Қол созым жерде кітап тұр, мен де оған қарап тұрмын, бізге тағы біреулер қарап тұрды.
Келесі күні кітап қиыла түсіп көзін салды. Мен көз тайдырып қарамауға бекіндім. Майланған кебісіме төңкеріліп отырдым. Басымды кенет көтергенде аңдадым, тым төменшіктеп кетіппін. Кітап маған төніп қапты. Маңдайымды кебісіме төседім. Кітап қол созым жерден алақаныма келді. Өзі келді. Кебісімнен маңдайымды алып, кітапқа бастым. Шалықтаған бейне сүйіп алды. Кітап маған жетті. Мен кітапқа жетпедім.
Келесі күні кітапты ашуды лазым таппадым. Кітапты ақтарар таза қол жоқ. Өз қолымнан бастап, өңгелердің қолдары да кіршең. Парақталмаған беттерге дақ түседі. Кітапқа беттерге бетім жоқ. Қолым бетімнің құлы. Кітап маған қараудан жалықпайды. Мен де. Бір сөреде тұрып жете алмадым. Енді жетпейтін шығармын. Қол созыр жерде кітап қарап тұр.
Кітап жоғалды. Сөре бос тұр. Кітап келген жағына кетті. Маған енді қарамайтын болды. Мен де. Қол созым жерде жетпедім. Қабырғаны жапқан айнадан кітап көрінді. Маған күндіз түні қарайтын бейнені көріп алайыншы?!