Pride

 

The innervated, wheaten maidens, encounter the wholemeal men,

The fresh-breathed angels present astral bodies.

I know:

I became entangled in the good and the bad

like in a hundredfold trifoliate clovers

the apples of all knowledge ring out, mixed up in bast-bound baskets.

                                               

          So I am to ask for a path

     to You

     stranded at intersections of dreams?

     So many times already, blue eyes darkened by day in

     the darkness of night.

     Eighteen russet months of June

     will not hear,

     as they scream

     the question.

     Eighteen winters will not hear the stone-deaf,

     grey winters.

 

The womanish warm leaf-tongues rub and scatter empty words unto the wind

a fanatical snake of aluminium winds its nests on the paradise tree.

 

     I don’t know, Lord,

     what is good,

     what is evil –

     gazing into eighteen years –

     attentive, raw and watchful

     all the more headstrong,

     all the wiser,

     I do not know.

 

 

Canticum Canticorum

 

Wine berries foam,

            Fragrant nard

                        Heavily floods the orchards.

I grazed my brothers’ flocks

            In the torrid heat of sunshine –

                        And so am bronzed.

The buzzing night is granite-blue.

            From yellow stars

                        Aflame, the sky singes.

I hide my burning eyes

            In the cypress eyelash forest,

                        Like the pools of Heshbon.

 

“Oh, my dear, open up!

            I ran round the orchard,

                        With powdery dew in my curls –

Repeat to me your lips,

           So I would guess again,

                        If you drank apples from the evening.”

“How should I open it for you?

            The creaking door,

                        When I’m taking off the dresses,

Mothers will curse me three times,

            And the herds of goats

                        Will not give sweet milk.”

           

The night, granite-blue, buzzing

            And the vineyard’s grafts unstable,

                        And fig leaves –

And I can’t sleep at all.

            I open the wooden gates –

                        And my dear has vanished.

Saffron and cassia fragrances.

            Oil dripped

                        And myrrh drips on the door handle.

The road blurs slowly

            Like a sprung stitch.

                        A black-eyed darkness beyond the porch.

 

I was searching for him – didn’t find him.

            I called him

                          But he didn’t say anything to me.

(And he is pretty as a star,

            As heaven's recess –

                        Everyone will recognize him.)

 

I enchant you, maidens in fragrances,

            Through a woodland roe deer,

                        Through a doe sudden as assassination:

Don’t look in advance for love,

            Don’t wake her,

                        Until she comes to you herself.

 

 

Essence

 

The pregnant, thick Pacific growls under the glassy sheet,

the pink-fleshed leopard fur bursts out silky fur –

god’s biblical whale spurts with burning blubber,

like his biblical archangel drips with a glow on the stars.

 

You see —

that’s precisely why.

Humus bursts through pavement.

Under each silent surface you sniff out a firecracker of essence.

The sky will burn out of the stars

as of windblown torches.

The ebb and flow of trains will announce the hour’s swelling.

 

And when you cry out;

“laughter”,

Thirty-two-toothed braying women.

And when you whisper:

“death,”

blindness:

the deaf-mute

chokes.

They’re stretching, these trembling animals you’ve lured from the wilderness,

whose names you’ve pronounced,

whom you have praised by name.

 

Red and warm matters are born of clichés as of mothers,

the essence erupts, in a gurgling hemorrhage out of melodic suffering.

The name bulges with the world,

the world is bloated with afterlife –

– and you

words overgrown with flesh

pronounce

like the Creator –

with dread.

 

 

Seafaring

 

In a pitch-ark, sealed of its own, heated affairs,

the lashing flood’s parting

and the world’s wheezing

I avoid –

I let out the tender doves from a far-off blizzard of apparitions,

amphibians of shiny mica

and flexible, robust vipers.

 

Symbol of cosmic wings,

and lacquer-coated fangs

clasped in the fawn manes of biblical ark animals.                            

Oh, dull elephants of lethargy, dreams swaying on their heads!

Oh, pride, an eagle’s claws, buried in ecstasy in a lion’s neck!

 

Oh, the ship strikes the world with a malicious, metallic wave

– there

     dark

            bloodletting

                        of chaos

hostile, fierce flood –

– for how many more days until the valleys gleam with the enamel

of the supple-waisted apple trees in pink curlers? –

– and here it smells of resin,

the essence is full of colors,

the wiry soprano of Marches winds itself on the alto of Julys.

 

In the pitch-ark, sealed of its own, heated affairs,

the lashing flood’s parting

and the wheezing world I avoid.

 

Fur

 

Oh, lynxes, wildcats and pumas stuffed to fluff,

foxes with yellow lining and yellow eyes of glass,

oh, fleece blownlost, stretched flat and beguilingly,

early morning blownlost

strained taut onto the dreams;

oh, miry, wolfish tree needles like pine fur,

the chaos of bear’s bristles,

confusion of muddied days –

– I comb you with sharp disdain,

oh, fur of my dispersed springtimes,

loose, shaggy fur,

without meat,

skeleton

and blood.

 

This is One

 

Days thrown by the boomerang will return with the spearheads of reminders:

magnificent girls wheedled

woollen sheep emerged from the mountains –

what made you rush through everything – consider it,

     calculate consciously,

what made you rush through this song,

     the sung forest,

          the trees’ singing,

               the wood.

 

Oh, watercolors of mornings, greasy midday oils,

sleepy pastels of evenings and charcoals of deep nights!

Buckets drew the acute spring bliss from the well –

it rushed you,

this,

through the whirr, streamers and ribbons.

 

This rushes you today through tenderness:

ships flow capacious,

brimming with godly madonnas[1],

with skin of touch and wax maidens full of sweetness,

affection and smiles,

have faces fragrant with primroses and red nasturtiums of hair.

 

This rushes you through pathos:

the victory plinths cool off.

Your palm explodes vertically. The banner explodes above your palm.

Lightning strikes apples’ cores. Life flows with thunder.

And delight intoxicates like a scent. Bird cherry rumbles about the temple.

 

In the silent arctic past, you roam with memory maps –

Oh, buckets unsatiated,

Tin buckets, bottomless.

By acute, spring bliss you draw from all the keys.

I consider it, calculate, and know:

This is one thing,

This rushes you.

 

 

Betrayal

 

Nobody will police me.

Sin of suede and bats

hung in attics of fear with a half-mouse head to the

ground –

At dusk I sneak out of the tower, out of the fortified tower I run away,

through the cutting of sharp wasps

through the barricade of poisonous herbs –

 

Heavily they rise from debris, shaping the crags of commandments,

twenty Vedic hells.

flames,

an ululation

and whizz

a fanatical night threatens, punishes, throws stars as stones,

with mercury I’ll slip through fingers.

Nothing will police me.

 

You will turn into a wolf, I into a wagtail,

you into an eagle, and I in the winding awes –

with impenetrable intention I will anticipate your every pursuit.

The world will not police me.

Oh, darling – oh, dear – oh, my sweet,

if I myself

don't want

sweet May's

fidelity.



[1] During the Polish holiday Our Lady of the Thunders, spring can traditionally only be expected with the onslaught of thunderstorms. Historically, candles often painted with the Madonna’s image, would be placed in windows during thunderstorms as totems of thunder and protective icons.

Pycha

 

Spotykają razowych młodzieńców unerwione dziewice pszeniczne,

aniołowie o świeżym oddechu prezentują astralne ciała.

Wiem:

wplątałam się w dobro i zło

jak w stokrotną trójlistność koniczyn —

dzwonią jabłka wszelkiego poznania, pomieszane w łykowych kobiałach.

 

          Więc mam pytać o drogę

     do Ciebie

     zabłąkana na snów skrzyżowaniach?

     Tyle razy już oczy niebieskie czarną nocą uczerniał

     dzień.

     Osiemnaście zrudziałych czerwców

     nie usłyszy,

     krzycząc,

     pytania.

     Osiemnaście zim nie usłyszy siwych zim

     głuchoniemych jak pień.

 

Babskie ciepłe języki liści trą i sypią słowa na wiatr,

fanatyczny wąż z aluminium wije gniazda na rajskim drzewie.

 

     Nie wiem, Panie,

     co dobre,

     co złe

     w osiemnaście wpatrzona lat

     zasłuchana, surowa i baczna

     coraz hardziej,

     coraz mądrzej,

     nie wiem.

 

 

Canticum Canticorum

 

Pienią się winne jagody,

          Pachnący nard

                    Ciężko zalewa sady.

Pasłam braciom mym trzody

          W słoneczny skwar —

                    Dlatego jestem śniada.

Szumi noc granatowa,

          Od żółtych gwiazd

                    Gore, popieli się niebo.

Oczy płonące chowam

          W rzęs cyprysowy las

                    Jako sadzawki w Hazebon.

 

„O, miła moja, otwórz!

          Obiegłem sad,

                    Mam sypką rosę w kędziorach —

Usta mi twoje powtórz,

          Bym znowu zgadł,

                    Czy piłaś jabłka z wieczora”.

„Jak mam tobie odemknąć

          Skrzypiące drzwi,

                    Gdy suknie z siebie zewlekłam,

Matki mnie trzykroć przeklną,

          A stada kóz

                    Nie dadzą słodkiego mleka”.

 

Noc granatowa szumi

          I szczepki winnic rozchwiane,

                    I liście fig —

I wcale zasnąć nie umiem.

          Bramy rozwieram drewniane —

                    — A miły znikł.

Szajanu i kasji wonność.

          Olejek ściekł

                    I mirra ścieka na klamkę.

Ścieżka zaciera się wolno

          Jak spruty ścieg.

                    Mrok czarnooki za gankiem.

 

Szukałam go — nie znalazłam.

          Wołałam go

                    — Lecz mi się wcale nie ozwał.

(A piękny jest jako gwiazda,

          Jak niebios dno —

                    Każdy go tedy rozpozna).

 

Zaklinam was, panny w wonnościach,

          Przez sarnę z kniei,

                   Przez łanię nagłą jak zamach:

Nie szukajcie zawczasu miłości,

          Nie budźcie jej,

                    Pokąd do was nie przyjdzie sama.

 

 

Treść

 

Ciężarny, gęsty Pacyfik warczy pod taflą szklistą,

różowomięsna pantera jedwabne futro rozsadza —

biblijny boży wieloryb płonącym tranem tryska,

jak boży biblijny archanioł blaskiem ocieka na gwiazdach.

 

Widzisz —

to właśnie dlatego.

Czarnoziem rozsadza chodnik.

Pod każdą milczącą powłoką wietrzysz petardę treści.

Niebo od gwiazd się przepali

jak od rozwianych pochodni.

Przypływ i odpływ pociągów czas wzbierający obwieści.

 

A kiedy krzyczysz;

«śmiech»,

trzydziestodwuzębne rżą baby.

A kiedy szepczesz:

«śmierć»,

głuchoniema

ślepota

dławi.

Prężą się drżące zwierzęta, któreś z uroczysk wywabił, Imię

których imionaś wysłowił,

któreś imieniem wysławił.

 

Sprawy czerwone i ciepłe z frazesów się rodzą jak z matek,

treść bulgocącym krwotokiem wybucha z śpiewnej udręki.

Imię pęcznieje światem,

świat się wydyma zaświatem —

— a ty

słowa ciałem porosłe

wymawiasz —

jak Stwórca —

z lękiem.

 

 

Żegluga

 

W smolistej, szczelnej arce własnych, rozgrzanych spraw

chłoszczący rozchłyst potopu

i świat świszczący

omijam —

tkliwe gołąbki wywiodłam z dalekiej zawiei zjaw,

płazy z błyszczącej miki

i giętkie, dorodne żmije.

 

Symbole o skrzydłach kosmicznych

i krytych lakierem kłach

wpiły się w płowe grzywy zwierząt z biblijnej arki.

O, tępe słonie lenistwa, sny kołyszące na łbach!

O, pycho, o, szpony orle, wbite ekstazą w lwie karki!

 

O korab uderza świat złą metaliczną falą —

— tam

     mroczny

          upust

               chaosu

wrogi, zawzięty potop —

— za ile jeszcze dni w dolinach zalśnią emalią

na gibkich kibiciach jabłonie w różowych papilotach? —

— a tutaj pachnie żywicą,

esencja tęży się z barw,

druciany sopran marców na lipców alt się nawija.

 

W smolistej, szczelnej arce własnych, rozgrzanych spraw

chłoszczący rozchłyst potopu

i świat świszczący omijam.

 

 

Futro

 

O, rysie, żbiki i pumy wypchane najpuszyściej,

lisy o żółtych podszewkach i żółtych oczach ze szkła,

o, runo rozwieruszone, rozpięte płasko i chytrze,

poranki rozwieruszone,

napięte ciasno na snach;

o, grząskie, wilcze igliwo leśne jak sosen włosie,

chaosie niedźwiedziej szczeci,

zamęcie zmąconych dni —

— czeszę cię ostrą pogardą,

o, futro rozwianych mych wiosen,

sypkie, kosmate futro,

bez mięsa,

kośćca

i krwi.

 

 

To jedno

 

Dnie bumerangiem ciśnięte wrócą grotami przypomnień:

mizdrzyły się dziewki przepyszne,

wełniane owce szły z gór —

co ciebie gnało przez wszystko — rozważ,

     wyrachuj przytomnie,

co ciebie gnało przez pieśń,

     las śpiewny,

          śpiew drzewny,

               bór.

 

O, akwarele poranków, tłuste oleje południ,

senne pastele wieczorów i nocy głębokich węgle!

Ostrą źródlaną rozkosz czerpały wiadra ze studni —

to ciebie gnało,

to,

przez furkot, chorągwie i wstęgi.

 

To ciebie gna dziś przez czułość:

płyną ładowne okręty,

pełne gromnicznych madonn o skórze z dotyku i wosku,

pannom pełnym słodyczy, tkliwym i uśmiechniętym,

pachną twarze z pierwiosnków i rude nasturcje włosów.

 

To ciebie gna przez patos:

stygną cokoły zwycięstw.

Dłoń ci wybucha w pion. Sztandar wybucha nad dłoń.

Pioruny biją w rdzeń jabłek. Z grzmotem przelewa się życie.

I zachwyt odurza jak zapach. Czeremcha dudni o skroń.

 

W niemej arktycznej przeszłości z mapami wspomnień się włóczysz —

O, wiadra nienasycone,

cynowe wiadra bez dna.

Ostrą, źródlaną rozkosz czerpiesz ze wszystkich kluczy.

Rozważam, rachuję i wiem:

— to jedno,

to ciebie gna.

 

Zdrada

 

Nie upilnuje mnie nikt.

Grzech z zamszu i nietoperzy

zawisł na strychach strachu półmysią głową w dół —

O zmierzchu wymknę się z wieży, z warownej ucieknę wieży,

przez cięcie ostrych os,

przez zasiek zatrutych ziół —

 

Ciężko powstaną z rumowisk tłoczące turnie przykazań,

dwadzieścia piekieł Wedy.

płomienie,

wycie

i świst,

noc fanatyczna zagrozi, zakamienuje gwiazdami,

rtęcią wyślizgnę się z palców.

Nie upilnuje mnie nic.

 

Ty w wilka się zmienisz, ja w pliszkę,

ty w orła, ja w kręte dziwy —

nieprzeniknionym zamysłem uprzedzę każdy twój pościg.

Nie upilnuje mnie świat,

o, luby — o, drogi — o, miły,

jeśli nie zechcę

sama

słodkiej majowej

wierności.

Translator's Note

Zuzanna Ginczanka’s style in About Centaurs is characterized by a grafting of sensuality and the natural sciences, which reflects in the way she crams words up against one another in her longer lines (see the offset couplet in “Pride”). While first and foremost striving for word-by-word accuracy, I have included some idiosyncrasies in diction specific to my sensibilities as a poet, in keeping with the wry tone I often pick up in her work, which often comes through when I’m rendering her onomatopoeia (see “through the whirr” in “This is One” or “ululation / and whizz” in “Betrayal”).

At times Ginczanka has a regal use of the genitive, which I have tried to preserve in places, though not to excess (for example, “Red and warm matters are born of clichés as of mothers” in “Essence”).

She personifies the two main vernal months of May and June in this collection, almost as if they were deities. In “Pride,” these months are sonorous, as compared to their dry counterparts in “grey, stone-deaf winters.” Significantly, she refers to seasons and other markers of time in the plural, as if to encompass a sense of broader, historical time (see her use of “springtimes” in “Fur”). Another example of this hyperbolic plurality is in her description of the “hundredfold trifoliate clovers,” which I tried to evoke the earnestness of by means of multisyllabism and assonance (emphasis mine). Other examples of her use of multiplicity to evoke the passing of ritualized time include the “godly madonnas” in “This is One” and the many dresses that the speaker takes off at once in “Canticum canticorum.”

In my translation of “Canticum Canticorum” I play with a laconic dropping of the first person (“And so am bronzed”), something I am experimenting with in other translations of her work primarily because she not only has these attenuated, drawn-out lines, but she syncopates them with much shorter, brighter, sometimes one-worded lines. So the “pithy” is of interest to her.

Ginczanka infuses sensual images of fluids dripping and thick, often artificially-floral smells with violence, which we see in her conflation of tufts of fur with the “blown-apart” effects of a hydrogen bomb in “Fur.” The humor of artificiality couples with its horror. We see saturated, kitsch elements throughout her work, like the taxidermy in “Fur” and the “whirr, streamers, and ribbons” in “This is One,” the pink curlers in “Seafaring,” pink flesh of the leopard in “Essence,” and “powdery dew in [the speaker’s] curls” in “Canticum canticorum.” I try to balance this “grotesque” register equally with her elegance (see “the victory plinths cool off” in “Betrayal”).

I want to thank Kasia Szymanska, Paulina Mascianica, and Beata Kruszelnicka for their copious feedback and look forward to translating more of Ginczanka’s work.


Alex Braslavsky

×

In the Classroom

×