IN/FIDELITY

FIVE POEMS BY FORUGH FARROKHAZAD

Art by eylül doğanay

Translator’s Note

In Forough Farrokhzad’s poetry, we can hear a woman express her innermost desires F.rom her first poetry collection, Captive, published in 1952 when she was 18, a confessional style marked by restlessness and  joy can be heard despite  the constraints laid by a restraining society. Anxiety and euphoria are among the fluctuations of a sudden discovery of love that is a salient part of her poetry’s exploration of love, a prevalent theme in most of classical Persian poetry. By centering herself as the one who experiences love, Forough takes an unprecedented route of concretizing love, voiced from an underrepresented standpoint. 

In her early poetry, Farrokhzad sticks to old forms, which follow metrics and are usually rhymed; for instance, the words for cage and breathe are both perfectly rhymed: /Qafas/ , /قفس/, and /Nafas/ / نفس/. I have tried to prioritize readability and the fluency of the work rather than being faithful to the language and sacrificing the fluency just to keep the original rhymed form. In some instances, due to the changes from one historical moment to another, I have used foreignizing elements to create new conditions of readability. For instance, in ‘Grief’, I have added the word “eroticism” to the phrase “sinless eroticism of bedfellows” to draw from the resources in the translating language and enforce a reading palatable with contemporary readers in a foreignizing move at the heart of the translation. In terms of the translation’s discursive features, I have tried to forefront fluency. 

Also, because Farrokhzad’s poetry is closer to free verse, and even more so in her later poetry, I find her work to be more compatible with what Venuti calls “the authority of plain style” in English language that “…emphasizes nonidiosyncratic, smooth transition, elimination of awkwardness, &c. -anything that might concentrate attention on the language itself ” in The Translator’s Invisibility. 

In some instances, where an expression is used in Farsi that does not exist in English in the same property, I have rendered it not in a literal way but to provide the sense in which it was made. For instance, in ‘Stranger’, I have used  the phrase “an admirer fell asleep,” in the figurative sense, “grew numb”. But I have sometimes sacrificed the faithfulness of the original language for the sake of awkwardness, rendering  the translation literally  as it appears in Farsi: “I knit my eyes on him with tenderness.” Some of the intricacies Farrokhzad uses in Farsi are lost in English. For example, the words for “eye” and “brook” are almost the same in Farsi /cheshm/, /چشم/, and /cheshmeh/, /چشمه/, which cannot be rendered as it is into English.

—Monir Gholamzadeh Bazarbash

FIVE POEMS

Translated from the Farsi by Monir Gholamzadeh Bazarbash

Feral Flame 

I close these two eyes of mine, both on fire

So they won’t behold the fire in your two eyes

So my heart stays neither heated nor throbbing fast 

From the flame of this afflicting look 

I close these two eyes of mine, both on fire 

To cruise past the valley of slander

So the mute heart won`t break its hush 

Yet turn to silence and loneliness 

O, what do the fatigued followers seek 

When they ask about you? 

You, the feral flame of the sun 

And in such vain they run after you  

You, moonlight`s open bud 

You must sprinkle the light wave 

Over the drowsy grassland of the eyes 

Inviting them to the bedchamber of sin 

Your sweet soundless kiss dissolves 

Into the moans of passion 

Exasperated, it spills love and lust 

In the curls of this enchantress

From the goblet of your seducer lips 

I must drink wine and kisses 

Drunken, I must rest my head  

Against the stronghold of your beautiful chest 

O, thirsty desire, why do you tie 

The thread of life round him in vain? 

One day worn and ripped 

You will giggle at this futile endeavor 

I will set hope’s harvest on fire 

With flames of yearning and frustration 

O, you rioter sinned heart 

Maybe you might calm a second from agitation 

I leash you to the costly fetters of grief 

So that you don`t glide no more 

O, you heart`s outworn and unleashed bird 

Cherish this grief, cherish it 


Ahwaz, December 1953

On Loving  

Tonight, from the sky of your eyes 

Stars rain down on my poems  

My claws bury their sparkles 

In the wintery desert of pages  

My frenzied fiery poem

Guilty of carving desires’ furrows

Burns itself anew 

In the eternal fire of longing 

Yes, birth is to love 

Though the end of path remains unknown

I will no longer dwell on the ending 

Since loving is beautiful in itself 

Why dread the darkness 

The night is full of diamond droplets 

And the hypnotic scent of jasmine 

This is what the night leaves behind 

O, let me lose myself in you 

No one may ever find a trace of me again 

My spirit, alight and your sigh, damp  

Blows over the body of my song 

O, let me slip from this open aperture 

Dozing on the warm wings of dreams 

To travel alongside the days 

To flee from the border of the worlds 

You know what I want from life 

To be you…entirely you 

If I must live in the world one hundred times 

Let it be you again…and again, you

What is hidden in me is the sea 

How can I find the strength to hide it? 

With you, in the face of this mighty storm 

I only wish I had the strength to speak 

I am so brimmed with you, all I want is to wander

Wander in the midst of wilderness 

Gnash my head against the stubborn rocks 

Fling my body to the sea waves 

I am so brimmed with you, all I want is to crumble

Like dust on myself 

Lay my head quietly under your foot 

Cling to you like a shadow 

Yes, birth is to love 

Though the end of path remains unknown

I will no longer dwell on the ending 

Since loving is beautiful in itself 

Stranger 

Again, a heart fell at my foot 

Again, an eye fixed itself at my face

Again, in the throes of battle 

My love conquered a cold heart 

Again, from the fountain of my lips, 

A thirst was quenched, was quenched

Again, within the nestle of my arms 

An admirer grew numb, grew numb 

I knit my eyes on his with tenderness 

Unaware what I seek within him 

I want a mad lover who will soon 

Forsake ambition, wealth, and reputation 

He wants the wine of kisses from me 

How can I tell of this hopeful heart? 

He muses on pleasure, unaware 

That I desire its joy that does not fade

I want the tranquility of love from him 

To offer all I am comprised of 

He wants a blazing body from me 

To burn away the uncertainty within him 

He says to me, “O burning bosom, 

Inebriate me with your warmth, for I am mad.”

I answer him, “O stranger, 

Pass me by, I remain unknown to you.” 

Sigh from my heart, from this chalice of hope 

At last, it broke and no one knew its secret 

It turned into a claw in every stranger`s hand 

How pitiful, no voiced ever wove it into their song 


September 1954, Tehran

Farewell 

I am leaving weary, withering, weak 

Leaving to my own wrecked seat 

I swear to God I take from your city 

My feverish, foolish heart 

I take it, to that distant point 

To wash it from sin`s color 

To wash it from love`s stain 

All this faulty and ruined desire 

I take it, to distance it from you 

From you, O semblance of an impossible heart 

I carry it away to bury it, alive 

So it may no longer long to unite 

The wail wavers, the tear dances 

O, let me flee 

From you, O, hissing spring of sin 

Perhaps it`s better I avoid you 

I swear to God, I was a happy bud 

Until love`s hand came and plucked me from the bough 

I became a flame of sighs, a hundred regrets 

These lips of mine never touched those lips 

At last, love’s strings have tied up my foot 

I go, smile perched on my lips, toiling 

I go. Give up on me, 

O you, the barren abyss of hope 


September 1953, Tehran

Grief 

As the Karoon River twists

A girl`s hair is tangled  

The sun dies on the earth’s naked shoulders and the night’s

hot breaths gnaw at the fluttering water’s survival 

My fixed eyeballs polish the Southern shore 

that enjoys moonlight’s love-drunk embrace 

Night bears bright and blood-soaked eyes in thousands  

Opens all doors for the sinless eroticism of bedfellows 

The reeds lie self-reliant, disguised in their dark abyss 

A strange bird curves every breath into crisis 

The moonlight dashes to behold new disaster 

How close the little bird understands the terror claws 

The corrupt breeze knows its own cruelty, knows the coastal 

waters of Shatt, and the quivered midnight shadows of palm trees 

the longer tongue-tied uproar of frogs, embodying, it knows 

history, the midnight`s sly silence continuing

Yet as the farthest dream draws nigh 

An ecstasy is born of the night’s beauty

Its scent travels where the rippling water lives 

Where the eyes shine and darken 

Where longing disfigures the clueless heart 

Where love incarcerates in such dissolved care

As you split from this land the way Shatt splits 

O, the broken bough, how to cut off scandal from love?

FIVE POEMS

By Forugh Farrokhzad

شعله رمیده

می‌بندم این دو چشم پرآتش را
تا ننگرد درون دو چشمانش
تا داغ و پر تپش نشود قلبم
از شعله نگاه پریشانش

می‌بندم این دو چشم پرآتش را
تا بگذرم ز وادی رسوائی
تا قلب خامشم نکشد فریاد
رو می‌کنم به خلوت و تنهائی


ای رهروان خسته چه می‌جوئید
در این غروب سرد ز احوالش
او شعله رمیده خورشید است
بیهوده میدوید به دنبالش


او غنچه شکفته مهتابست
باید که موج نور بیفشاند
بر سبزه‌زار شب‌زده چشمی
کاو را بخوابگاه گنه خواند


باید که عطر بوسه خاموشش
با ناله‌های شوق بیآمیزد
در گیسوان آن زن افسونگر
دیوانه‌وار عشق و هوس ریزد


باید شراب بوسه بیاشامد
از ساغر لبان فریبائی
مستانه سرگذارد و آرامد
بر تکیه‌گاه سینه زیبائی


ای آرزوی تشنه به گرد او
بیهوده تار عمر چه می‌بندی؟
روزی رسد که خسته و وامانده
بر این تلاش بیهوده می‌خندی


آتش زنم به خرمن امیدت
با شعله‌های حسرت و ناکامی
ای قلب فتنه‌جوی گنه‌کرده
شاید دمی ز فتنه بیارامی



می‌بندمت به بند گران غم
تا سوی او دگر نکنی پرواز
ای مرغ دل که خسته و بیتابی
دمساز باش با غم او، دمساز


اهواز- زمستان 32  

از دوست داشتن 

امشب از آسمان دیده‌ی تو

روی شعرم ستاره می‌بارد

در زمستان دشت کاغذها

پنجه‌هایم جرقه می‌کارد

شعر دیوانه‌ی تب‌آلودم

شرمگین از شیار خواهش‌ها

پیکرش را دوباره می‌سوزد

عطش جاودان آتش‌ها

آری آغاز دوست داشتن است

گرچه پایان راه ناپیداست

من به پایان دگر نیندیشم

که همین دوست داشتن زیباست

 

شب پر از قطره‌های الماس است

از سیاهی چرا هراسیدن 

آنچه از شب به جای می‌ماند

عطر سکرآور گل یاس اس

آه بگذار گم شوم در تو

کس نیابد دگر نشانه‌ی من

روح سوزان و آه مرطوبت

بوزد بر تن ترانه من

آه بگذار زین دریچه باز

خفته بر بال گرم رویاها

همره روزها سفر گیرم

بگریزم ز مرز دنیاها

 

دانی از زندگی چه می‌خواهم

من تو باشم.. تو.. پای تا سر تو

زندگی گر هزار باره بود

بار دیگر تو.. بار دیگر تو

 

آنچه در من نهفته دریایی ست

کی توان نهفتنم باشد

با تو زین سهمگین طوفان

کاش یارای گفتنم باشد

 

بس که لبریزم از تو می‌خواهم

بروم در میان صحراها

سر بسایم به سنگ کوهستان

تن بکوبم به موج دریاها

 

بس که لبریزم از تو می‌خواهم

چون غباری ز خود فرو ریزم

زیر پای تو سر نهم آرام

به سبک سایه به تو آویزم

 

آری آغاز دوست داشتن است

گرچه پایان راه ناپیداست

من به پایان دگر نیندیشم

که همین دوست داشتن زیباست

ناآشنا

باز هم قلبی به پایم اوفتاد
باز هم چشمی به رویم خیره شد
باز هم در گیرودار یک نبرد
عشق من بر قلب سردی چیره شد

باز هم از چشمه لبهای من
تشنه‌ئی سیراب شد، سیراب شد
باز هم در بستر آغوش من
رهروی در خواب شد، در خواب شد


بر دو چشمش دیده میدوزم به ناز
خود نمیدانم چه میجویم در او
عاشقی دیوانه میخواهم که زود
بگذرد از جاه و مال و آبرو


او شراب بوسه میخواهد ز من
من چه گویم قلب پر امید را
او بفکر لذت و غافل که من
طالبم آن لذت جاوید را


من صفای عشق میخواهم از او
تا فدا سازم وجود خویش را
او تنی میخواهد از من آتشین
تا بسوزاند در او تشویش را

او بمن میگوید ای آغوش گرم
مست نازم کن، که من دیوانه ام
من باو میگویم ای ناآشنا
بگذر از من، من ترا بیگانه‌ام


آه از این دل، آه از این جام امید
عاقبت بشکست و کس رازش نخواند
چنگ شد در دست هر بیگانه‌ای
ای دریغا، کس بآوازش نخواند



تهران- مهر ماه ۱۳۳۳

وداع

میروم خسته و افسرده و زار

سوی منزلگه ویرانه خویش

بخدا میبرم از شهر شما

دل شوریده و دیوانه خویش

میبرم، تا که در آن نقطه دور

شستشویش دهم از رنگ گناه

شستشویش دهم از لکه عشق

زینهمه خواهش بیجا و تباه

میبرم تا ز تو دورش سازم

ز تو، ای جلوه امید محال

میبرم زنده بگورش سازم

تا از این پس نکند یاد وصال

ناله میلرزد، می‌رقصد اشک

آه، بگذار که بگریزم من

از تو، ای چشمه جوشان گناه

شاید آن به که بپرهیزم من

بخدا غنچه شادی بودم

دست عشق آمد و از شاخم چید

شعله آه شدم، صد افسوس

که لبم باز بر آن لب نرسید

عاقبت بند سفر پایم بست

میروم، خنده بلب، خونین دل

میروم، از دل من دست بدار

ای امید عبث بی حاصل

تهران- مهر ماه ۱۳۳۳

اندوه 

كارون چو گيسوان پريشان دختري

بر شانه هاي لخت زمين تاب مي خورد

خورشيد رفته است و نفس هاي داغ شب

بر سينه هاي پر تپش آب مي خورد

دور از نگاه خيره من ساحل جنوب

افتاد مست عشق در آغوش نور ماه

شب با هزار چشم درخشان و پر زخون

سر مي كشد به بستر عشاق بي گناه

نيزار خفته خامش و يك مرغ ناشناس

هر دم ز عمق تيره آن ضجه مي كشد

مهتاب مي دود كه ببيند در اين ميان

مرغك ميان پنجه وحشت چه مي كشد

بر آبهاي ساحل شط سايه هاي نخل

مي لرزد از نسيم هوسباز نيمه شب

آواي گنگ همهمه قورباغه ها

پيچيده در سكوت پر از راز نيمه شب

در جذبه اي كه حاصل زيبايي شب است

روياي دور دست تو نزديك مي شود

بوي تو موج مي زند آنجا بروي آب

چشم تو مي درخشد و تاريك مي شود

بيچاره دل كه با همه اميد و اشتياق

بشكست و شد به دست تو زندان عشق من

در شط خويش رفتي و رفتي از اين ديار

اي شاخه شكسته ز طوفان عشق من

  • A poet, script-writer, award-winning filmmaker Forugh Farrokhzad (1934-1967) is a celebrated figure on the international scene. Considered as obscene and exploring the forbidden topic of a man and woman`s relationship, her poetry is mainly banned in their place of origin, Iran. These poems are chosen from her collection named Captive that she versified when she was eighteen. 

  • Monir Gholamzadeh Bazarbash is a PhD student in Florida State University. She was born and raised in Urmia, Iran. She lives in Florida with her son. 

Back to Climate