Mundus Inversus
Insatiable mice chew through my toes as if through wood
Pagan children beat their palms
Against sheepskin drumheads—
Death pulses through my temples
And a sun
Rises backwards as the seas drown
In the sky
Lilacs blossom
And feed bees of steel—
Blessing pregnant men who give birth to black cats—
Walking into the path of those who walk on all fours
And…
The grime of their feet is sweat of the forehead
That baptizes god in the house of man
Amulet
Melancholic ballerinas dance over your head
And ravens in a deep sleep weigh heavy on your hair, A…
You haven’t drifted off to sleep but dreams poke your belly
And insects with glass wings have covered your face
And you, A
You’re still sad over the loss of feeling in your body
But A, don’t be...
We the mad don’t die in the shadows
Not before swallowing the sun and puffing icicles into the air
Not before hopping a train and heading off into manic rumblings
So that they may baptize you in the name of the father, the son, and the unholy spirit
And we aren’t quenched by fluorescent beauty
That you can’t caress or hold in your arms
Catch a whiff of its perfume or kiss its eyelids
Just see it from a distance and become sad from the bliss
Of being small, ever so small, swimming endless swirls of olive oil
Torrential rains fall on your chest, A
And you a slab of marble on a nameless road
On whose back tread muddied tires and bloodied feet
You’re still there you are you are
And a butterfly with softest wings breaks you to pieces
And you are no longer no longer
But, A...
We the mad don’t die in the shadows
The world dies solemnly for us
Don’t be sad, A
Love,
E.H.
Lucid Dream
She was just a kid
On her back they drew an emblem
A house with open windows and a chimney above
That blew smoke onto the years over her head
The turtle plods,
The turtle plods,
Green-eyed subjects frozen in photographs fade
Washed out portraits multiply across grey walls
Myths of loss in exemplary people
Consecrated as icons
Watching the living
From the wall
The living go in droves
In droves go the living
Planting nails in asphalt
To nail photographs
To walls
The turtle plods
The turtle plods
Someone bearing incense has entered the sketched house
Turned on the lights and thrown wood on the fire
The march has begun
The cups have been poured
Someone else is on the way
And a host of others behind her
“A celebration feast for a grave loss”
The turtle plods
The turtle plods
Its back freighted with tons
Headed toward the nail planters
Flying
To beg them to stop planting nails
“I’ve found the green-eyed ones
They’re in my house
Celebrating”
The turtle plods
The turtle plods
The heavy tread of footsteps made the city go dark
She noticed her own face frozen in the portrait of the icon
The nail planter drove a nail through it to reinforce the absence
Till tomorrow
The turtle plods
The turtle plods
Warm yourself around the fire of this home
The green-eyed girl said to the nail planter
Grab your doll and come play with me
Not-Day
your glaciers
draw over me
blankets of moss
chill my bones
and longingly
I return to grass
a blade
green
sharp
you
don’t cut me
your shadow does
I
grow
spread roots
below
brown soil
the smell of heme
rain drizzles…
your claws
draw over me
a glass roof
your silence
swollen
I grow
become moss
slick
damp
pristine
I wait…
for the procession of tarantulas
weighing down on my head
I morph into a centipede
small
repulsive
weightless
your beard scratches me
resonant timbre
riding the air
like a wave
transversal
sourceless
limitless
clash of metals
in musty tunnels of
darting eyes
darting eyes
darting eyes
Fetus
Mind
Let me go
Your jagged lines prick
At dawn a sun of fruit awaits
Babies smile sweetly
Untie me
Your cords reek
Cannabis flower
Locks of god
Cascade
Cascade
Mind, leave me as I am
Crouched in my mother’s womb
Asleep
Leave me be
Crystals shower over her black tresses
As she ponders what name to give me
When I come to you
In
Ev
It
Ab
Ly
Dear Autumn…
My dear one has killed himself
It was sadness he said he was after, sadness
The shriek that issued from a profound longing to fly
Bewildered the wrung-out sky of the city
And now my dreams are flooded with fleeing crows
My recollections riddled with the slayings of people larger than life
For the world seems narrow and shrunken to me
Beauty beyond the looking glass
Under a wizard’s spell
I felt it like the everlasting fall of stars
His love splattering on the pavement
Like the spread of the plague
The melody of his welcome reception into the heavens
“Everything is music,” he used to tell me
Now I listen to his song of sorrows every day
As it roams like a troubled spirit through photographs on the wall
And falls
From the skyscrapers of my blood-curdling thoughts
Like a leaf
Mundus inversus
Minj t’pangopun gishtat m’i brejnë si drunin
Fëmijë paganë përplasin duart për
Lëkura delesh tupanë-
Tamthat e mi pulsojnë vdekjen
E nji dielli
Po lind së prapthi e detnat po mbyten
N’qiell
Mbijnë jargovanët që ushqejnë bletët e çelikta-
Bekojnë burrat shtatzanë qe lindin macet e zeza-
Ua prejnë rrugën atyne që ecin me duar
E...
Llumi i kambëve u âsht djersë balli
Që pagëzon zotin n’shtëpi njeriu
Amuletë
Balerina melankolike të vallezojnë mbi kry
E korbat t’flenë randë peshue në flokë A...
S’të merr gjumë nate po andrrat ta shpojnë barkun
E kandrat ta kanë mbulue fytyrën me krahë xhami e ti A
Ti rri i trishtuem prej dekës së trupit tand
Por A....mos..
Na t’çmendunit nuk vdesim nën hije
Pa e përbi diellin e me hukatë akull në ajër
Pa i hyp trenit e me ik n’do tinguj manie
Që t’pagezojnë në emën t’atit, t’birit e t’shpirtit t’sëmurë
E t’pangopun prej bukurisë fluoreshente
Që s’mundesh m’e ledhatue e m’e mbajt n’gji
As me ia ndi parfumin as me ia puth qepallat
Veç me e shiku prej s’largu e me u trishtu prej lumnie
Që je i vogel i vogel lundrue n’vajna t’paskajshme ullini
Qiell reshon mbi gjoksin tand A
E ti një pllakë mermeri e shtrime në nji rrugë pa emën
I peshon n’shpinë rrotat e baltosuna e kambët e gjakosuna
Dhe je ende dhe je dhe je
E nji flutur krahpupul të thyen copë cope
Dhe nuk je më nuk je
Por A...
Na t’çmendunit nuk vdesim nën hije
Bota vdes solemnisht për ne
Mos u trishto...A
Me dashuni
E.H.
Lucid Dream
Ajo ishte veç nji fëmijë
Në shpinë i vizatuen stemë nji shtëpi
Me dritare të hapuna e oxhak
Përmbi që tymoste vitet mbi kryet e saj
Breshka po ecë...
Breshka po ecë...
Syjeshilët e ngrirë n’fotografi zbehen
Zbehje portretesh shumohen nëpër mure gri
Mite humbjesh n’njërëz shëmbëllyem
Shenjtnue n’ikona muresh vëzhgojnë të gjallët
Të gjallët rrjedhin
Të gjallët rrjedhin
Të gjallët n’asfalt gozhda mbjellin
Fotografite
N’mure
Gozhdue
Breshka po ecë
Breshka po ecë
Dikush me temjan ka hy n’shtëpinë e vizatueme
Dritat ka ndezë dhe dru mbi zjarr ka hedhë
marshi ka nisë
kupat janë mbushë
edhe nji po vjen
edhe plot mbas saj
“festa e humbjes së madhe”
Breshka po ecë
Breshka po ecë
Tonshem shpina i âsht randu
Qytetit âsht nisë drejt gozhdambjellësve
Fluturueshëm
Mos mbjellni ma gozhda me i lutë
“Syjeshilet i kam gjetë
Janë në shtepinë time
Festueshëm”
Breshka po ecë
Breshka po ecë
Hapat e randë qytetin e errësuen
Ajo pa veten e ngrirë në portretin e ikonuem
Gozhdambjellësi nguliti nji gozhdë humbjen me ia përforcue
Deri nesër
Breshka po ecë
Breshka po ecë
Bën ngrohtë rreth zjarrit në këtë shtëpi
I tha syjeshilja
Merre kukullën tande e luej me mu
Mosdita
më mbulojnë
akullnajat e tua
batanije lëmashku
m’i ngrijnë eshtnat
e përmallshëm
kthehem në bar
fije
e gjelbër
e mprehtë
ti
s’më këputë
veç hija jote
unë
rritem
la rranjët
poshtë
dhè i kafenjtë
erë heme
pikon shi...
më mbulojnë
thonjtë e tu
çati e qelqtë
heshtja jote
e anjtun
rritem
myshk
i rrëshqitshëm
i lagësht
i pashkelun
pres ...
litarë tarantulash
rëndojnë kryet
bahem shumëkambësh
i vogël
i shëmtuem
i papeshë
më gërvisht
mjekër e jotja
timbër
kumbues
mbi erë
valë
transfersale
pa burim
pa cak
kërcitje metalesh
në tunele t’pa ajrosuna
shikimesh
shikimesh
shikimesh
Fetus
Lëshom
Mendje
Vijat e tua thepisun shpojnë
Diell pembe m’pret n’ag
Bebet buzëqeshin sheqershëm
Më zgjidh
Litarët e tu kutërbojnë
Lulkanabisi
Flokët e zotit
Rrjedhin
Rrjedhin
Mendje lermë
Në mitrën e nanës unë kruspullitun
Fle
Lermë
Kristalet bien mbi flokun e saj të zi
Ajo mendon çfarë emni ka me m’vu
Kur unë të vij te ti
Pa
Shm
Ang
Shëm
E dashtun vjeshtë...
Njeriu im e ka mbytë veten
Trishtimin tha ta mbys, trishtimin
Klithmë e mallit të tij për fluturimin
Ka shashtrisë qiellin e shtrydhun t’qytetit
E më âsht mbushë gjumi sorra n’arrati
Më janë mbushë kujtimet mbytje njerëzish të mëdhenj
Se bota e ngushtë, e tkurrun m’duket
Bukuri tej thjerrave nën hipnozë magjistarësh
E kam ndje si ramje të përjetshme yjesh
Përplasjen e dashunisë së tij në asfalt
Si perhapje murtaje
Melodinë e pritjes së tij në ajër
“Gjithçka është muzikë” me thoshte
Tash unë çdo ditë e degjoj kangën e trishtimit të tij
Që endet shpirt trazuem nëpër fotografi muri
E bie
Nga rrokaqiejt e mendimeve të mia rrëqethëse
Si gjeth