Poetry is a statement
of confirmation. I confirm
that I’m alive, that I don’t live alone.
Poetry is a future, thinking
of next week, of another country,
of you when you’re old.
Poetry is my breath, it moves
my feet, hesitantly sometimes,
around the world, requiring that.
Voltaire had smallpox, but
he cured himself by drinking, for one thing,
120 liters of lemonade: that is poetry.
Or take the ocean surf. Thrown and broken
on the rocks, it’s not really beaten,
it regroups and is poetry as such.
Each word being written,
takes its toll on old age.
In the end death wins, true,
but death is merely the silence in the house
after the last word on stage sounds.
Death means: to be moved.
Poëzie is een daad
van bevestiging. Ik bevestig
dat ik leef, dat ik niet alleen leef.
Poëzie is een toekomst, denken
aan volgende week, aan een ander land,
aan jou als je oud bent.
Poëzie is mijn adem, beweegt
mijn voeten, aarzelend soms,
over de aarde die daarom vraagt.
Voltaire had pokken, maar
genas zichzelf door o.a. te drinken
120 liter limonade: dat is poëzie.
Of neem de branding. Stukgeslagen
op de rotsen is zij niet werkelijk verslagen,
maar herneemt zich en is daarin poëzie.
Elk woord dat wordt geschreven
is een aanslag op de ouderdom.
Tenslotte wint de dood, jazeker,
maar de dood is slechts de stilte in de zaal
nadat het laatste woord geklonken heeft.
De dood is een ontroering.