Fantasy
From a far land of friendship I come
to reconcile eye and heart
Begging, pleading
I become Love’s tongue
singing:
Let’s reunite—
you are my refuge
Don’t! —don’t say you never were
You bare all beauties
On the empty night of my mind
you shine—my moon!
But the eye fools
the heart tricks
and Love’s hands shake
So I hoist my fantasy
onto my back—
and spirit it from this land of bad blood.
Sarataan 1380/summer 2001
Stone heart
You came to exhaust me of myself
To break me, confuse me, sicken me with grief
To remind me of our friendship
and torture me with bitter memories
with new lures and traps
to catch me behind your tight walls
Your stone heart is colder than a butcher’s
You can’t fool me with kindness
My heart’s keen ears are deaf to your calls
You won’t turn me friend again
I run from you, O sinner! Leave me, go
I have no sins, and you will curse me
Dalw 1379/late winter 2001
Chaotic
Poetry won’t save me. I am content in this chaos—
Lost in myself, I am content with pain and pleasure
I am content with pain and pleasure when fetching water
At times I thirst for an ocean, at others am content with a drop
I am content to spread across life’s stage
With my sparking brain, at times am content at sea
Don’t adorn your head and feet, don’t dress up
Fashion is useless—I am content in this chaos
There is no clear sound in the crook of an arch
Hear the highest pitch of my art, for I am content twisted
Break the rules. Don’t stay my chaos
Don’t make my passion grief—I am content in this chaos
Sarataan 1383/summer 2004
شوق بی نیاز
من از دیار دور دست دوستی
به آشتی دهی شوق بانگاه آمدم
به التماس و لابه ها
زبان عاشقی شدم
سرودم این ترانه را
بیا یکی شویم باز هم
که جانپناه من تویی
نگو نگو نبوده‌ام
که جلوه‌گاه من تویی
به شب سرای خالیم
بتاب! ماه من تویی
نگاه ناز میکند
امید طفره میرود
دودست مهر نیز سست میشود
و من درین میانه شوق بی‌نیاز را
به دوش میکشم سبک
به دور میبرم ازین کهنسرای دشمنی
سرطان 1380
سنگی
آمدی بار دگر كزخویش بیزارم كنی
بشكنی ، برهم زنی وزغصه بیمارم كنی
آمدی كان آشنایی را به یادم آوری
دربیان خاطرات تلخ آزارم كنی
آمدی با دانه های تازه ودامی دگر
درحصار تنگ زنجیرت گرفتارم كنی
من ترا سنگی تر ازقصاب ها دارم بیاد
با نوازش كی توانی باز افسارم كنی
گوش هوش دل دگر با دوستی بیگانه است
كی توانی باردیگر یار وغمخوارم كنی
میگریزم ازتو ای عاصی ! رهایم كن ، برو
بیگناهم من ، تومیخواهی گنهكارم كنی
دلو 1379
در هم و بر هم
نظم میا به کارمن، در هم و برهمی خوشم
گمشده در میان خود، با غم و بیغمی خوشم
با غم و بیغمی خوشم وقتی که آب میکشم
گه لب بحر تشنه ام گاه به نم نمی خوشم
تیت و پرک شدن خوشم روی بساط زنده گی
این سرمن شراره پر، آن سره دریمی خوشم
جلوه مزن به پاوسر، جمع مکن، به هم مچین
پشت سلیقه کی روم من که به درهمی خوشم
درخم و پیچ انحنا کس ننماید از صدا
اوج هنر شنو زمن نغمه که در خمی خوشم
قاعده را بهم شکن، در همی ام بهم مزن
شور مرا به غم مزن، در هم و برهمی خوشم
سرطان 1383