Fantasy

  

From a far land of friendship I come

to reconcile eye and heart

Begging, pleading

I become Love’s tongue

singing:

Let’s reunite—

                        you are my refuge

Don’t! —don’t say you never were

                        You bare all beauties

On the empty night of my mind

you shine—my moon!

 

But the eye fools

the heart tricks

and Love’s hands shake

So I hoist my fantasy

onto my back—

and spirit it from this land of bad blood.

 

Sarataan 1380/summer 2001





Stone heart

 

You came to exhaust me of myself
To break me, confuse me, sicken me with grief
To remind me of our friendship
and torture me with bitter memories
with new lures and traps
to catch me behind your tight walls
Your stone heart is colder than a butcher’s
You can’t fool me with kindness
My heart’s keen ears are deaf to your calls
You won’t turn me friend again
I run from you, O sinner! Leave me, go
I have no sins, and you will curse me


Dalw 1379/late winter 2001

 


Chaotic

Poetry won’t save me. I am content in this chaos—
Lost in myself, I am content with pain and pleasure

I am content with pain and pleasure when fetching water
At times I thirst for an ocean, at others am content with a drop

I am content to spread across life’s stage
With my sparking brain, at times am content at sea

Don’t adorn your head and feet, don’t dress up
Fashion is useless—I am content in this chaos

There is no clear sound in the crook of an arch
Hear the highest pitch of my art, for I am content twisted

Break the rules. Don’t stay my chaos
Don’t make my passion grief—I am content in this chaos
 

Sarataan 1383/summer 2004

 

 

شوق بی نیاز

 

 من از دیار دور دست دوستی

 به آشتی دهی شوق بانگاه آمدم

 به التماس و لابه ها

 زبان عاشقی شدم

 سرودم این ترانه را

بیا یکی شویم باز هم

                           که جانپناه من تویی

         نگو نگو نبوده‌ام

                           که جلوه‌گاه من تویی

         به شب سرای خالیم

                           بتاب! ماه من تویی

 

 نگاه ناز میکند

 امید طفره میرود

 دودست مهر نیز سست میشود

 و من درین میانه شوق بی‌نیاز را

 به دوش میکشم سبک

 به دور میبرم ازین کهنسرای دشمنی


 

سرطان 1380

 




سنگی

 

 آمدی بار دگر كزخویش بیزارم كنی

 بشكنی ، برهم زنی وزغصه بیمارم كنی

 آمدی كان آشنایی را به یادم آوری

 دربیان خاطرات تلخ آزارم كنی

 آمدی با دانه های تازه ودامی دگر

 درحصار تنگ زنجیرت گرفتارم كنی

 من ترا سنگی تر ازقصاب ها دارم بیاد

 با نوازش كی توانی باز افسارم كنی

 گوش هوش دل دگر با دوستی بیگانه است

 كی توانی باردیگر یار وغمخوارم كنی

 میگریزم ازتو ای عاصی ! رهایم كن ، برو

 بیگناهم من ، تومیخواهی گنهكارم كنی

 

دلو 1379

 

 

 

در هم و بر هم

 

 نظم میا به کارمن، در هم و برهمی خوشم

 گمشده در میان خود، با غم و بیغمی خوشم

 

 با غم و بیغمی خوشم وقتی که آب میکشم

 گه لب بحر تشنه ام گاه به نم نمی خوشم

 

 تیت و پرک شدن خوشم روی بساط زنده گی

 این سرمن شراره پر، آن سره دریمی خوشم

 

 جلوه مزن به پاوسر، جمع مکن، به هم مچین

 پشت سلیقه کی روم من که به درهمی خوشم

 

 درخم و پیچ انحنا کس ننماید از صدا

 اوج هنر شنو زمن نغمه که در خمی خوشم

 

 قاعده را بهم شکن، در همی ام بهم مزن

 شور مرا به غم مزن، در هم و برهمی خوشم

 

سرطان 1383


 

Translator's Note


Nadia Anjuman's poems continue to surprise me as I work through drafts over and over. Mostly her poems address her situation as a woman in Afghanistan under Taliban rule, and (after their fall), in an unwanted marriage. The freshness of her imagery and language in attempting to describe difficulty and often hopelessness of her circumstances is incredible. She was a lover of form, particularly of the ghazal, leaning on imagery often used by Heratis and Persian poets through the ages. These poems in particular underscore her approach to the oppression of the Taliban (banning women from education, among many other things).


Diana Arterian
Marina Omar

×

In the Classroom

×